Jan en Mieke naar Portugal met de camper

Jan en Mieke naar Portugal 2022

Eigenlijk had ik voor dit jaar Zweden in gedachten, de hele planning was al klaar en alles. Maar toen kwam de oorlog in Ukraine, en de bedreiging voor Finland en Zweden, en besloten we na lang aarzelen om toch maar de andere kant uit te gaan, en het werd dus Portugal.

We zijn ooit al in Lissabon geweest voor een citytrip, leuke stad, maar de rest van Portugal blijkt ook geweldig.

Tijdens het plannen en blogs lezen werd ik steeds enthousiaster, prachtige natuur en natuurparken, schattige stadjes, schitterende stranden, geweldig weer (hopelijk niet te warm). Kortom, ik had binnen een paar dagen een volledig nieuwe planning waar ik heel enthousiast over ben. We rijden het land rond, grotendeels langs de kust, slaan Lissabon over maar doen wel Sintra en Porto, gaan naar de prachtige Algarve en bezoeken verschillende natuurparken waar we gaan wandelen.

Het is helaas wel ver rijden, sowieso 1600 km om er te komen, en dus ook weer terug. Het land zelf is niet zo heel groot dus dat kunnen we toch wel volop bezoeken, we blijven 33 dagen weg, als alles gaat zoals gepland.

Maandag 30 mei

Vanmorgen vertrokken voor onze reis naar Portugal. Onze oppassers waren er om kwart over 9, een rondleiding gegeven en om 10h25 waren wij op weg.

Het was de bedoeling om de eerste dag kilometers te maken, gewoon over de snelweg en stoppen als we moe waren.

Dat hebben we dan ook gedaan, en daar is dus ook niet veel over te vertellen. Parijs was nog een probleem omdat de Tom ons over de kleine ring wilde sturen. Ik had het eerst niet eens door tot we de afslag van Marne la Vallee voorbij reden, en toen was het te laat, helemaal toen we direct daarna al in een behoorlijke file terecht kwamen. Daarna zagen we de afslag Bordeaux Nantes, maar ook daar moesten we niet in volgens Tom, hij wilde naar de Portes rond Parijs. Deze keer hebben we maar niet geluisterd en toch richting Bordeaux genomen, ook heel druk en vaak file of langzaaamrijdend verkeer maar het ging nog en zo kwamen we toch op de weg die we moesten hebben, op weg naar het zuiden.

We hadden Ouradour sur Glane ingegeven, dat was de eerstvolgende stop om te bezoeken en we zouden wel zien tot hoe ver we kwamen.

Over de snelweg schoten we verder goed op, het weer was goed, zonnig met wolken, lekker en niet te warm. Het was ondertussen half 6 en we besloten een camping op te zoeken. Dat werd Cromac, aan het Lac de mondon in de Limousin. Een mooie camping, direct aan het meer en we stonden daar werkelijk helemaal alleen, op die hele camping. Gegeten, wat bij het meer gezeten, gelezen en gaan slapen. Dat was dag 1.

Camping in Cromac aan het lac de Mondon

Dinsdag 31 mei

Prima geslapen, ook lang. Dus snel ontbeten en om 10h waren we weer op weg.

We reden binnendoor naar Ouradour, 60 km, en het was prachtig, kleine weggetjes, groen, mooie uitzichten, echt vakantie.

Dankzij de vele bordjes vonden we Ouradour, le village Martyr, heel vlot. Er waren verschillende parkings, ook voor campers, toch allemaal stukken beter geregeld dan pakweg Italie.

Eerst door een bezoekerscentrum met tentoonstelling, apart en te betalen, en dan het dorp in.

Het dorp zijn eigenlijk ruïnes, een memorial, een trieste herinnering aan een vreselijke oorlogsmisdaad van de nazi’s.

Ouradour sur Glane

Op 10 juni 1942 hebben 200 waffen SS het hele dorp uitgemoord en in brand gestoken, 642 mensen waaronder 139 kinderen zijn daar afgeslacht.

Dat dorp is dus helemaal bewaard, uitgebrande ruïnes en al, en is nu een blijvende herdenking.

Het was heel indrukwekkend, sober maar daarom mooi gedaan. Oude (ondertussen verroeste) auto’s stonden daar nog steeds, op de huizen hingen bordjes, hier was de tandarts, hier de kapper-cafe, hier de bakker,.. Ook het kerkhof van het dorp waar de slachtoffers of de resten ervan begraven zijn hebben we daar bezocht. Het was echt om stil van te worden.

Ouradour sur Glane

We maakten allebei de vergelijking met Pompeii. Ook ruines van een dorp waar mensen geleefd hadden, alleen was dat door een natuurramp en dit door echt slechtheid van de mens, hoe je zoiets kunt doen, je verstand staat er bij stil.

Het was geen vrolijk bezoek maar wel iets wat je moet doen, opdat we niet vergeten. Toen we vertrokken werden er trouwens nog verschillende bussen schoolkinderen gedropt. Terwijl wij daar rondliepen was het niet heel druk, en de mensen die er waren waren allemaal Nederlandse koppels met een camper, zoals wij dus 😏

Ouradour sur Glane

Daarna vertrokken we richting Spanje.

We reden over Angouleme, richting Bordeaux. Bij Bordeaux was het vreselijk druk, files en files en files van vrachtwagens, en aan de andere kant was het nog erger, daar zat het zelfs kilometers lang vast, wij reden tenminste nog, zij het langzaam.

We hebben ondertussen al wel veel plezier gehad van ons telepeage bakje, langs alle hokjes zoeven wij vrolijk langs.

Ik zat nog te denken, dat is toch allemaal wel veranderd. Ik herinner me nog de tijd, ongeveer 30 jaar geleden, toen moesten we nog met franse franken betalen.

En voor de terugweg moest ik dan geld overhouden, en voor de benzine, en om de peage te betalen.

Toen kwam de euro en dat was al een stuk makkelijker, en daarna hadden we een creditcard, nog handiger, maar dit is echt het toppunt van gemak.

Maar het is ook gevaarlijk want nu wordt het automatisch van onze rekening afgetrokken, en we weten niet hoeveel. Er waren verschillende stukken waar er stond hoeveel het was voor dat stukje en dat was elke keer 3,90€, maar het waren er toch wel veel, een snelle berekening deed me beseffen dat het bijna een euro de km was, toch wel niet goedkoop 😳

Na Bordeaux reden we langs de Landes, een mooi natuurgebied, misschien dat we daar op de terugweg een dagje gaan staan, we zien wel hoe het loopt.

In ieder geval, om 10 voor 5 reden we Spanje binnen, met mooi weer. Zo raar eigenlijk, we hebben ondertussen al wel het grootste deel van Europa bezocht samen, Italie, Kroatie, Slovenie, Engeland, Ierland, Denemarken, Duitsland, Tjechie, … maar nog nooit in Spanje geweest, toch een favoriet vakantieland van veel Belgen. En eigenlijk is het nu ook meer doorreis dan echt bezoeken, maar we zijn er!

Ik had een camping uitgezocht, GrannCamping Zarautz, in het stadje Zarautz, gelegen boven op een klif met geweldig uitzicht.

Vanaf de camping in Zarautz (Spanje)

Ik had gebeld, er was nog plaats, maar niet met direct uitzicht op de zee, we moeten 30m lopen om het te zien, niet bepaald een drama, en we staan hier maar voor een nacht, morgen verder.

Uitzicht van op de camping in Zarautz

Woensdag 1 juni

Rustig dagje vandaag. We hadden de keuze, of 570 km in een stuk rijden en vandaag in Portugal op de al gereserveerde camping aankomen, een dag te vroeg, of het in 2 stukken doen. We kozen dus voor het tweede.

We hebben door het noorden van Spanje gereden, langs mooie bergen maar ook vlakke landschappen, zonder bomen maar wel velden met veel papavers, en overal overal geel bloeiende brem, dat ziet er wel vrolijk uit, echt prachtig. We hebben een 300 km gereden en zijn gestopt in Carrion de los Condes op camping El Eden.

De camping is op zich prima, gewoon een groot grasveld, zonder afscheidingen helaas, maar de douches en wc’s zijn keurig, schoon en netjes. Er staan hier nu 8 campers, tentjes en caravans. Het ligt ook op de route van Santiago de compostela.

kerk van Carrion de los Condes

Ik vond de camping wel duur, 28€ voor een nacht, geen wifi of niks, maar kom, het is voor een nacht, dat overleven we ook wel weer.

We waren hier om 13h en hebben wat zitten lezen en wat gerust, over die autowegen razen is best vermoeiend, ook al zijn de autowegen hier een heel stuk minder druk dan bij ons, hele stukken niemand, af en toe een paar vrachtwagens of een auto.

Tegen 16h zijn we dan het stadje ingelopen, we zitten hier direct aan een riviertje, de Rio Carrion, en naast een park met veel bomen, picknicktafels, en met speeltuigen en een poging tot rozentuin, het ziet er best wel schattig uit.

Het dorpje zelf is ook wel mooi, een mooi kerkje aan een pleintje, maar het was allemaal wel wat uitgestorven, dicht en doods. Het bleek dat de siesta hier tot 17h duurt, toen begon er wat leven in te komen.

Het dorp ligt dus op de route van de Compostela gangers, we zagen in en rond het dorp, klein stadje eigenlijk, verschillende routebordjes, en er was ook een hostel speciaal voor. Het viel me op dat er toch heel veel van die wandelaars waren, dat die route door veel mensen gelopen wordt, voor mij een onvoorstelbaar iets, maar waar ik ook wel bewondering voor heb.

kerk van Carrion de los Condes

We hebben op een terrasje een ijsje gegeten, de eerste deze vakantie, zijn het plaatselijke supermarktje binnengelopen, open om 17h, bij ons beginnen ze bijna te sluiten, en hebben daar 2 pizza’s gekocht die ik dan in mijn superoven heb opgewarmd.

Daarna nog wat gelezen en gerust.

Het weer was vandaag niet schitterend, vanmorgen nog veel zon maar er kwamen steeds meer wolken en vooral heel veel wind. En het weerbericht beloofd niet veel goeds voor de komende dagen, ook niet voor Portugal, 70%kans op regen 😳 Daar hadden we niet op gerekend, ik hoop dat we genoeg warme kleren bij ons hebben (praktisch geen) Enfin, vorig jaar in Italie hadden ze het ook maar over slecht weer en dat viel reuze mee, dus nu hopelijk ook.

Er is dan in ieder geval minder kans op bosbranden, altijd een risico in Portugal.

Always look on the bright side….

Donderdag 2 juni

Goed geslapen, wel om 7h al wakker, dus om 9h reden wij de camping al af met 270 km voor de boeg.

De eerste 100 km, weer over een praktische lege autoweg, die trouwens autovia de Camero Santiago heette, dus de weg naar Compostela, met bloeiende brem aan weerskanten, was het nog behoorlijk zonnig maar we zagen het in de verte al donkerder en donkerder worden. Zelf hebben we geen regen gehad maar het had op verschillende plaatsen wel geregend, de weg was nat en er lagen plassen, ongewoon om hier te zien.

Bloeiende brem langs de snelweg

Met nog 60 km te gaan stuurde onze Tom ons van de snelweg af, en al gauw zaten we midden in de bergen, op smalle kronkelende bergweggetjes omhoog, niet mijn favoriete baan om te rijden, vervolgens door een dorpje waar we nauwelijks doorheen konden, zulke smalle straatjes dat dat waren. We vreesden dat het hele lange kilometers zouden worden op die manier maar kwamen toen gelukkig net op een iets grotere weg uit. Het bleek weer zo’n leuke 😏 shortcut van de Tom te zijn, volgens hem mocht je op de weggetjes 90 rijden! Ja hallo, tussen mogen en kunnen is nog wel een verschil.

Zo reden we door de bergen en daar ergens moest de grens met Portugal zijn.

We kwamen ook langs verschillende gebieden waar er, ik schat vorig jaar, bosbrand was geweest, hele stukken zwart geblakerd maar waar het groen ook alweer opkwam. En dan die dreigende zwarte lucht erboven, ik verwachtte elk moment een stortbui, maar wel goed tegen bosbranden natuurlijk.

Hier was bosbrand geweest

Op een bepaald moment kwamen we op een T-splitsing en zagen een bordje richting de weg waar wij net uitkwamen met daarop Espana We waren dus al in Portugal, blijkbaar ongemerkt binnen gekomen, we hebben nergens een bord gezien, daar in the middle of nowhere.

MAAR WE WAREN DUS IN PORTUGAL, HOERA!

De camping was niet ver meer, een km of 10, weer over kleine weggetjes. En na 10 min rijden in Portugal werden we verwelkomd door dit ventje....

Manneke Pis verwelkomde ons toen we 10 min in Portugal waren

Zalige camping, helemaal mijn ding, grote plaatsen op terrassen, een plaats per terras, dus geen buren, schitterend sanitair, groen, echt heerlijk, camping Cepo Verde in Gondesende, in natuurpark Montesinho.

We blijven hier 3 nachten, om wat bij te komen van die verre reis. Jan is zelfs even wat gaan slapen, dat laatste stuk over die smalle weggetjes door de bergen waren nogal stressvol.

Het is wel bewolkt maar de zon doet zijn best om erdoor te komen. We hebben een plaats genomen, NIET onder de bomen, wat we misschien/waarschijnlijk wel hadden gedaan als het brandende zon was geweest.

In ieder geval, onder een flauw zonnetje, op onze mooie plaats, heb ik lekker zitten lezen, heerlijk vakantie.

Vrijdag 3 juni

Vandaag was een rustdag en dat heb ik dan ook gedaan. Op ons gemak opgestaan, het bestelde brood gaan halen, rustig ontbeten en ik heb de rest van de dag in mijn stoel zitten lezen, zalig.

Het weer viel enorm mee, ondanks de sombere voorspellingen hebben we geen druppel regen gehad, en er waren veel wolken maar ook veel periodes met zon, dus ik heb echt nog veel in de zon gezeten.

Onze plaaats op camping Cepo Verde in Gondesende

Jan is nog een wandeling gaan maken naar het dorpje Gondesende waar hij bovenop de kerktoren is geklommen, dat kon zomaar, en verder heeft hij het ook rustig aan gedaan, het was een echte rust en vakantiedag, zoals ik gepland had, wel niet in het zwembad geweest zoals ik eigenlijk had bedacht, toch wat te fris, maar het was toch een heerlijke dag

Terwijl wij ermee op reis zijn heeft een vriendin onze Nimbus geschilderd, zo leuk!

Zaterdag 4 juni

Vanmorgen om een uur of 6 was het aan het regenen en we werden wakker van 2 keiharde donderslagen, vlak na elkaar, dus we dachten: nu is het begonnen, de regen en onweersbuien waar ze al de hele tijd voor gewaarschuwd hebben, maar nee hoor, daar bleef het bij, en we zijn dan ook gewoon weer in slaap gevallen en om 9h pas opgestaan. Het weer was heel behoorlijk, vrij blauwe lucht. Vanaf 15h voorspelden ze wel regen.

Dus, als we nog wilden gaan wandelen moesten we dat snel beslissen. Na de anderhalve luie dag wilde Jan nu toch wel weer echt iets doen, en we pakten dan ook de Nimbus helemaal in, enkel de tafel en stoelen laten staan, en de verkeerskegel neergezet zodat de plaats duidelijk bezet was en we reden naar Vilarinho, 9 km verder, want vanaf daar begonnen er 3 uitgezette wandelingen, van 7, 15, en 24 km.

Vanaf de kerk zouden er borden staan hadden ze ons gezegd. We parkeerden ons ergens in dat piepkleine dorpje met zijn kasseistenen straatjes, dicht tegen de kant anders kon er amper nog iemand langs en wij dus op zoek naar het vertrekpunt. Van de 3 routes vonden we 2 borden, maar dus net niet degen die wij moesten hebben, route nr 4 van 7 km. Ondertussen hadden we al zeker 2 km gelopen en wisten we nog steeds niet hoe we nu uit het dorp moesten vertrekken. We vroegen het dan aan een oude autochtoon, route nr 4 en die keek ons eerst verbaasd aan maar wees dan toch naar de richting waar wij vandaan kwamen, bleek dat enkel vanaf die kant een bord stond en niet vanaf de kant die wij al 2x gedaan hadden.

Vertrek voor een wandeling in het dorpje Vilharinho

Hehe, we konden vertrekken. Alleen, toen begon het te regenen, vrij hard zelfs, gelukkig konden wij onder een afdakje van een huis staan. Naar goede Portugese gewoonte duurde de bui niet langer dan 4 minuten, dus wij op weg. Het bleek echt wel behoorlijk aangeduid, nu we wisten waar we naar uit moesten kijken. We liepen wel een keer verkeerd, bij een twijfelachtig punt namen we de meest logische weg maar dat hadden we dus niet moeten doen, dus weer een stuk terug, en verder de berg op, het was ondertussen alweer een stuk zonniger, en het was mooi groen en veel bomen in het Parque natural de Montesinho

Het parque natural de Montesinho

De route was mooi, redelijk pittig maar doenbaar, af en toe dwars door een riviertje en een stevig stuk bergop. Ik had hem uitgezocht op internet en daar zeiden ze dat de moeilijkheidsgraad low to medium was, maar dat viel mij dus wel wat tegen. De routes liepen hier en door gelijk en we stonden net te twijfelen welke kant we uit moesten, en waren bezig met een kleine rookpauze toen er een Engels koppel langskwam, ook van de camping, en zij zetten ons weer op het goede spoor.

We zagen Lavandula stoechas in het wild, en vooral heel veel bomen en struiken begroeid met prachtig mos en korstmos, een heel mooi effect gaf dat.

hele bomen bedekt met mos

Lavandula stoechas in het wild

Na een tijdje kwamen we op de weg die we met de auto op de heenweg naar het dorpje ook hadden gedaan maar het wandelpad stak direct de weg over,

Beek waar we door moesten waden

weer door een beek waden en toen weer steil naar boven, weer naar beneden, en weer steil naar boven, hier en daar naar beneden was het zo steil dat je je aan struiken en alles moest vasthouden om niet naar beneden te glijden. En het bleef maar doorgaan, naar boven en weer naar beneden, ik vond het allang niet leuk meer, ik haat naar boven klimmen, maar kom, ver kon het niet meer zijn want we waren al 2,5h onderweg sinds de start van de wandeling en die was maar 7 km dus 2h max zou je mogen verwachten. Maar nee hoor, we volgden de geschilderde pijlen en bordjes heel braaf maar er was maar geen einde in zicht. Eindelijk kwamen we toen bij een punt waar we een echte weg konden zien, alleen zeiden de bordjes dat we weg van die baan moesten, de andere kant uit, weer het bos in. Toen had ik het echt wel gehad, nog verder weg, dat kon echt niet. We beseften dat we ondertussen waarschijnlijk een van de twee langere routes aan het volgen waren maar ik had er schoon genoeg van, we waren ondertussen al meer dan 3h onderweg, en dan was die 2 km die we hadden gelopen om de start te vinden nog niet eens meegerekend.

Dus over de weg lopen naar het dorpje Vilarinho, maar was het links of rechts? We hadden geen idee, en ik wilde geen km meer teveel lopen. Mijn gsm had geen bereik en op Jan de zijne kon google maps het hele dorp niet eens vinden. Toen had ik een zware dip en vermoedde dat we kilometers verdwaald waren. Gelukkig had Jan nog een andere kaartenapp op zijn telefoon staan en die vond het dorp wel, sterker nog, daar zaten we maar een km vandaan, dat was een hele grote opluchting.

En inderdaad, na een bocht in de weg zagen we algauw het punt waar we de engelsen ontmoet hadden, en liepen vanaf daar recht het dorp in, naar de Nimbus die braaf en ongeschonden op ons stond te wachten. Halleluja!

Op de camping nog wat in de zon (die gewoon scheen, afgewisseld met af en toe wolken) zitten lezen en om half 8 naar het restaurant van de camping gelopen, onze laatste avond hier wilden we feestelijk afsluiten met een etentje. Het was vrij druk maar we vonden nog een plaatsje op het terras, met uitzicht op het zwembad.

En eigenlijk liep alles een klein beetje verkeerd vanaf toen, het personeel bestond uit 3 jongeren die alle drie nog maar pas begonnen waren, sinds 6 dagen vertelde het meisje trots, en niemand ervaren om ze wat te supervisen.

We besloten een menu te nemen van Portugese specialiteiten, dat leek ons wel leuk, en het was ook heel lekker, maar we kregen eerst geen menu, bij de gangen vergaten ze elke keer het bestek, ze kwamen met de volgende gang terwijl we nog niet eens klaar waren met de vorige, vergaten de vieze borden mee te nemen, zodat het ijs en de worst van de hapjes broederlijk naast elkaar stonden, en toen klopte de rekening werkelijk totaal niet.

Enfin, zij waren van goede wil en wij ook, en hebben niet geklaagd over hoe het is misgelopen maar ze zullen toch echt nog heel wat moeten leren voor het hoofdseizoen begint.

Het grappige van deze hele dag, waar dus verschillende dingen misliepen, gaf me een enorme deja vu. Vorig jaar in Italie, ook op de eerste echte dag van de vakantie, ook dat we een wandeling gingen maken, waar van alles mis liep, waar ik ook naar boven moest zwoegen over ongelijke paden met rollend grint, waar de route ook niet klopte, waar ik ook baalde van het omhoog klimmen, waar we ook ‘s avonds uit eten gingen waar ook van alles misliep, volgens mij had Jan tijdens het eten zelfs hetzelfde hemd aan ☺️. Echt, het was precies een zelfde soort dag. Nu maar hopen dat het, net als in Italie, meer een testdag was en dat het steeds beter en mooier wordt tijdens de vakantie.

Nog wat tv (de computer) gekeken in de camper, dit geschreven en nu gaan slapen, morgen vertrekken we hier, op naar de volgende bestemming, nu echt Portugal in, we zijn hier al 2,5 dag en zitten nog steeds maar 12km van de grens, maar daar gaat morgen dus verandering in komen.

Zondag 5 juni

Geweldige dag vandaag. Vanmorgen op het gemak opgestaan en vertrokken richting Porto. Niet dat dat het doel was voor vandaag, we gingen naar Parque National d’Alvao, vlakbij Vila Real, een 110 km naar het westen. We reden over de snelweg en het was weer zo stil, echt bizar, zeker als je het vergelijkt met de snelwegen in België die altijd druk zijn, hier zie je echt af en toe een auto of vrachtwagen. Nu was het vandaag zondag dus misschien had dat er ook iets mee te maken. Bij Vila Real gingen we de snelweg af en de bergen in, we maakten wel nog een fout bij een rotonde, namen de verkeerde afslag en kwamen op het terrein van het ziekenhuis terecht, en het was eenrichting dus we konden ook niet terug. Ik legde het uit aan de portier/ beveiliger en die wees ons netjes hoe we het terrein over en weer af konden.

En toen dus omhoog langs bochtige weggetjes, we waren op weg naar Cascata de Galegos da serra. Dankzij google maps en ook omdat het keurig aangeduid stond vonden we het zonder problemen.

Rotsen in het parque national d'Alvao

De omgeving was indrukwekkend mooi, hoge bergen, imposante rotspartijen, spectaculaire uitzichten, en dat onder een behoorlijk blauwe lucht.

Rotsen in het parque national d'Alvao

De waterval zelf was ook heel mooi, we hebben er vlak naast een tijd zitten genieten, nadat we via rotsen naar beneden geklauterd waren en veel foto’s gemaakt hebben.

Cascata de Galegos da serra

Bij de Cascata de Galegos da serra

Daarna reden we dwars door het national park naar Mondim de Basto waar er een camping zou zijn. We reden over zeer behoorlijke wegen, door dorpjes met goed onderhouden huizen en veel bloemetjes ervoor, een paar splinternieuwe super moderne huizen zelfs, die bij ons ook niet misstaan zouden hebben, hier pasten ze niet vond ik, maar goed, dat is mijn mening. In het national park stonden ook nog borden met opgepast voor overstekende koeien, die liepen daar in het wild rond, en inderdaad, algauw zagen we er een paar, zwarte met gigantische horens, en ja, we moesten ook stoppen omdat er een op haar gemak de weg overstak, dat was wel heel leuk om mee te maken. De uitzichten waren mooi, we kwamen nog langs een mooi stuwmeer en kwamen tenslotte terecht in Mondim de Basto zelf, waar we de camping soepel vonden, goed aangeduid.

Overstekende koe in het parque national d'Alvao

Een van de vele stuwdammen (baragem) in Portugal

Ik maak steeds vergelijkingen met onze laatste reis door Italie, en alles valt wel in het voordeel van Portugal uit, geen frustraties zoals toen, alles klopt en alles loopt, als er iets te zien is kun je stoppen langs de weg, er zijn parkeerplaatsen voorzien, zelfs voor een camper, borden staan ook allemaal in het Engels, zelfs in kleine dorpjes, de wegen zijn stukken beter, …

De camping ligt buiten de stad in het groen, vriendelijke campingbaas die liever frans sprak dan engels, dat kon ook wat mij betreft. Er was plaats zat, er is hier amper iemand, we kregen een kaart voor de slagboom, en sleutels voor de achterpoort om naar de rivier te gaan. Ik wist van geen rivier en werd dus direct helemaal blij.

achter de camping in Mondim de Basto

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, we konden weer vrij kiezen en kozen voor een plaats met uitzicht op de rotsen die de hele camping omringen. Het zelf kiezen was alweer zo’n verschil met Italie, we checkten het sanitair, in orde, en alles betegeld met Azulejo’s, toen gingen we eens naar de rivier om te kijken. In het hek om de camping zat een poortje waarvoor we die sleutel nodig hadden en toen stonden we direct aan de rivier MET waterval, en allemaal grote rotsen waarop je in de zon kon liggen. De rivier was feeëriek, zo mooi en rustgevend, en het groen erom heen en dan die waterval, geweldig allemaal. We liepen een stuk langs de rivier tot het dood liep, terug en langs de camping de andere kant uit. Daar kwamen we uit bij een schitterende middeleeuwse brug, de weg was met van die gigantische stenen geplaveid, zoiets als in Pompeii, we waren helemaal uitgelaten hoe schitterend mooi het allemaal was, ook door het mooie weer, want de zon scheen zo mooi tussen de bomen door en gaf alles extra glans.

Mooie middeleeuwse brug vlak achter de camping

Via de brug kwamen we aan de andere kant van de rivier die we dan ook een eind gevolgd hebben, en het was zo mooi en zo leuk. Zo kwamen we langs het pad bv 2 schommels tegen, mooi en stevig en versierd met plastic bloemen, zo schattig, uiteraard moesten we dat eens proberen. Een eind verder moesten we de rivier oversteken via gigantische stenen, nogal oneffen en ik voelde me nogal onzeker, ik was op mijn crocs en ben maar tot halverwege gekomen.

Stapstenen om de rivier over te gaan

Het was ook al 17h ondertussen dus tijd om naar de camping terug te gaan, weer over die mooie brug waar ze nu ook aan het zwemmen waren. Gegeten en wat gelezen en de dag was alweer voorbij. Maar een prachtige dag was het, veel mooie natuur gezien, twee watervallen zelfs, dus sowieso al een feestdag voor mij, en goed weer gehad ook nog.

achter de camping in Mondim de Basto

Helaas schijnt het morgen echt slecht te worden, helemaal geen zon, de hele dag bewolkt en regelmatig regen. En voor morgen had ik meer mooie dingen in het national park gepland. Enfin, we zien wel, tot nu toe is het elke keer al meegevallen.

Maar in België is het vandaag verschrikkelijk slecht weer, zelfs noodweer in de regio waar Luc woont, maar ze zijn OK, ik had een berichtje gestuurd.

Benieuwd wat voor moois we morgen allemaal gaan zien, dit was in ieder geval al een hele mooie dag.

Maandag 6 juni

De broodjes die de camping voorzien had waren aan de kleine kant dus na een kort ontbijt vertrokken we met de camper, het natuurpark do Alvao weer in. Eerst 14 km langs bochtige bergwegen en toen de gewone weg af en naar boven, de berg op, wel via een geasfalteerde weg, maar niet heel breed, tegenliggers werden vriendelijk verzocht weg te blijven. We vonden al snel een parkingkje, en een bordje met Paicos de baixo, 1,5 km. Daar moesten we heen, dat was mijn eerste plan voor de dag, en anderhalve km lopen is peanuts…. Hmmm, de stenige weg ging direct behoorlijk naar beneden, door het bos slingerde dat pad, af en toe plat, of zelfs weer wat omhoog, ik besefte dat we dit op de terugweg ook allemaal weer moesten doen, maar dan omhoog, helaas.

Paicos de baixo

Na een tijd, het leek toch wel veeel verder dan 1,5 km kwamen we beneden uit bij de rivier, in de verte hoorden we de waterval maar zagen hem niet, er was ook geen duidelijk pad, maar door de struiken en over grote stenen klauterend kwamen we er dan toch. Het was een mooie, met stenen bekkens waar het water in werd opgevangen voordat het overliep naar de rivier, niet heel hoog maar wel breed uitwaaierend. We waren de enigen daar en hebben op die grote rotsen zitten genieten, de zon kwam er af en toe zelfs wat door, terwijl ze de hele dag zwaar bewolkt hadden voorspeld. Er glibberde nog een zwarte slang over de stenen voorbij, vlak voor Jan zijn voeten, daarna keek ik wel de hele tijd om me heen of er niet nog meer waren. Jan is nog over allerlei rotsen gekropen om dichterbij te komen maar ik heb gewoon op de rotsen zitten kijken en genieten.

Maar daarna was het echt zover, weer 1,5 km (zoniet 2) weer naar boven klimmen. Enfin, ik heb het gehaald, het ging nog.

Daarna zijn we doorgereden naar de Fisgas de Ermelo, een uitzichtspunt met schitterend panoramisch zicht op de hele omgeving, en dan ook nog op een gigantische waterval, die lag wel verder de bergen in, je kon hem niet van dichtbij zien.

Fisgas de Ermelo

Jan heeft het nog wel geprobeerd, via een wandelpad weer omhoog in de hoop dichterbij te kunnen komen. Ik had het ook geprobeerd maar ben al heel snel omgedraaid en ben lekker op dat mooie uitzichtspunt blijven zitten en kijken naar de omgeving. Jan bleek ook niet veel meer van de waterval gezien te hebben dus ik was blij dat ik niet meegegaan was.

Gekleurde rotsen bij Fisgas de Ermelo

Het was al een stuk in de middag, het derde wat ik eventueel wilde bezoeken hebben we maar laten vallen, dat waren een reeks natuurlijke poelen waar je in kon baden, maar het was heel moeilijk bereikbaar 😏 en het was er sowieso niet het weer voor.

Hars tappen

Niet dat we mogen klagen, ze hadden de hele dag zwaar bewolkt voorspeld maar vanaf een uur of 2-3 kwam de zon er regelmatig eens doorheen en vanaf 17h was het bijna weer helemaal blauw.

We moesten ondertussen dringend eens boodschappen doen, nog niet gebeurd sinds we in Portugal zijn, wij reden dus op de terugweg de camping voorbij richting het centrum en tot onze verrassing was er een intermarche, op loopafstand zelfs van de camping, kwam dat even goed uit.

De eerste keer in een supermarkt in een vreemd land is altijd spannend, maar ik herkende toch veel producten ‘zoals thuis’, alleen met Portugese opschriften. We zagen ook nog schattige kleine crocjes voor Stan maar kregen geen toestemming om die te kopen 😢, zij haten crocs.

Enfin, met nieuwe voorraden terug naar de camping, het was echt om de hoek, gekookt, gelezen, tv gekeken en er was alweer een dag voorbij.

Tenminste, dat dacht ik want toen we gingen slapen bleek er zich een hele wolk muggen in de camper verzameld te hebben, we hebben er wel 10 doodgeslagen, elke keer dachten we dat we ze hadden en zodra we het licht uitdeden hoorde je dat beruchte rotgeluid, dus licht weer aan en weer op jacht, en zo achter elkaar door, het was 2h toen we het opgaven, en toen bleken er nog 2 rond te zoemen maar we zijn toch in slaap gevallen.

Dinsdag 7 juni

Opgestaan en ingepakt zonder ons erg te haasten, we hoefden niet zo ver vandaag. Het weer was mooi zonnig en wij op weg naar Amarente, een stadje dat ik als tussen stop had uitgekozen.

We vonden het soepel, parkeerden op de parking van een supermarkt, iets buiten de stad en liepen dan de stad in. We zagen direct een mooie rivier die we gingen volgen, onder een mooie oude brug door, waar ook nog prachtige foto's hingen, en nog een stukje verder langs het water.

Een van de prachtige foto's die hangen in Amarente

Goeie beslissing bleek want toen vonden we iets geweldigs, het leek nog vrij splinternieuw, nog niet lang aangelegd. Het was eigenlijk een soort dam in de rivier, gemaakt van allemaal hele grote rechthoekige stukken steen die een 30-40 cm uit elkaar lagen waartussen het water dan als een waterval naar beneden stroomde. Via die stapstenen kon je dan de hele rivier oversteken, en hij was breed, en dat pad liep ook niet recht maar kronkelde over de rivier heen, het was echt geweldig, zo cool, we waren helemaal enthousiast.

De dam oversteken in Amarente

De dam in Amarente

Langs de andere kant van de rivier dan weer teruggelopen naar het centrum van het stadje, daar doorheen gelopen, op zoek naar een gelateria maar niets gevonden, wel een leuk kerkje, en nog 1, en wat mooie huizen. Het was een onverwacht mooie en leuke stop onderweg naar Porto.

de Middeleeuwse brug in Amarente

Kerk en klooster in Amarente

Dat was nog 60 km verder, op de weg rond de stad was het wel veeeel drukker dan we de laatste tijd gewend zijn en we moesten helemaal om de stad heen rijden. We zitten in een voorstad van Porto, Vila nova de Gaias op camping Salgueiros, dat ligt op 100m van het strand.

Ik had niet veel van de camping verwacht, had hem gekozen vanwege zijn ligging, aan zee en vlakbij Porto, maar het viel enorm mee qua sanitair en plaatsen, wel druk en vol, maar er stopt een bus direct voor de camping dus lekker makkelijk. Maar dat is voor morgen, ik moest eerst dringend de was doen, we zijn al 9 dagen onderweg dus het was eens nodig als we nog schoon ondergoed wilden hebben.

Maar helaas, geen wasmachine op de camping 😢 Ze verwezen ons naar een launderette 1-2 km verderop. Wij dus naar daar, sleurend met de waszak. Het was de allereerste keer in mijn leven dat ik mijn kleren in een wasserette ging wassen! Een Portugese mevrouw, die geen woord engels of frans sprak legde het ons uit en hielp ons, heel vriendelijk. Het zou een uur duren dus we bedachten dat we wel eens naar het strand konden lopen, alleen was dat best wel een eindje vanaf de launderette, tegen de tijd dat we daar waren moesten we alweer terug, we hadden net even de tijd om op rotsen te zitten en te kijken hoe de golven opspatten, vrij hoog.

Met onze natte was terug naar de camping waar we alles aan de lijn hebben gehangen die Jan rond de Nimbus had gespannen, van boom naar boom, want we hebben een plaatsje onder bomen, de meeste plaatsen zijn zonder bomen.

Niet dat dat morgen belangrijk gaat zijn want tot nu toe voorspelt de app de HELE dag regen 😢 als we morgen Porto stad gaan bezoeken. Nu is het tot nu toe elke keer meegevallen dus dat hopen we nu ook maar.

Het strand bij Porto

Vanavond hebben we nog een wandelingetje naar het strand hier vlakbij de camping gemaakt en het eerste wat we zagen toen we daar kwamen was een gelateria met artisanaal ijs! Eindelijk, de eerste keer deze vakantie een echt lekker ijsje en dan letterlijk om de hoek van de camping. We hebben het opgegeten op de dijk, prachtig aangelegd met houten plankieren overal, leuke restaurantjes, we hebben een tijd op het strand op grote rotsen gezeten, genietend van de avondzon, helemaal geweldig. Alles is hier keurig en in orde, ik ben echt helemaal dol op Portugal, alles is zo mooi, mijn planning tot nu toe lukt geweldig, al mooie campings gehad, zoveel moois gezien. Alleen het weer valt tegen, en echt mooi warm weer zit er ook nog steeds niet aan te komen, integendeel 😢

Woensdag 8 juni

Vandaag stond een bezoek aan Porto op het programma. Onze weerapp had voor de hele dag regen voorspeld en helaas, dat hebben we ook gehad. Het was een miezerregen maar je werd er wel heel nat van.

Porto in de regen

Om 13h namen we de bus, die stopte voor de camping en reed rechtstreeks naar Porto stad, een 20 tal minuten, bus was precies op tijd. We moesten mee tot het eindpunt, en de chauffeur legde heel vriendelijk uit waar we aan de andere kant weer moesten opstappen als we terug wilden, en wees ons de richting van het centrum. We bleken vlakbij de beroemde brug te zijn, ontwerp van een leerling van Eiffel, en die over de Douro ligt. Vanaf de brug heb je een prachtig zicht over de stad. Helaas, door de donkergrijze lucht en de miezerregen was het zicht veel minder spectaculair. We liepen de stad in, door de kleine straatjes die steil omhoog en omlaag liepen.

Uitzicht over de beroemde brug in Porto

We kwamen in de wijk Ribeira, aan de rivier met zijn terrasjes en eettentjes, en natuurlijk de vele vele huizen die bezet waren met Azulejos, de tegeltjes.

Ribeira wijk

We zagen prachtige kerken, waarvan de binnenkant ook mooi zou zijn, maar je moest overal betalen, of met een gids, dat deden we niet.

Ik liep wat verloren rond, het weer was zo miezerig, ik was koud en nat. Het plan was eigenlijk om een hop hop of bus te nemen maar die open bovenkant in de regen, nee dank u. Af en toe regende het niet, we zijn toen op een terrasje gaan zitten om te eten. Dat was eigenlijk voor ‘s avonds gepland maar we dachten al dat we het zo lang niet zouden uithouden en besloten dan maar laat te lunchen. Helaas vonden we allebei het eten echt niet bijzonder, eerder saai.

Een vriendin had gevraagd om Portugese lepels mee te nemen dus we zijn wel 6 souvenirwinels binnen en buiten gelopen, op zoek naar, tot we eindelijk lepels vonden die we allebei mooi vonden. Normaal ben ik met geen stokken in een souvenirwinkel te krijgen, vandaag heb ik er meer gedaan dan mijn hele leven.

Daarna zijn we op zoek gegaan naar het station, dat zou heel mooi betegeld zijn, taferelen met azulejos. Dat vonden we algauw en het was ook heel mooi.

Azulejo's in het station van Porto

Het volgende op mijn programma was een boekwinkel, Livraria Lello, de mooiste van de wereld, en, nog leuker, de inspiratie voor de boekenwinkel in Harry Potter. Als Potterfans die met een Nimbus rijden wilden we dat uiteraard graag zien. Het duurde even voor we het vonden maar eenmaal in de goeie straat kon het niet missen, een rij van minstens 30m-50m lang, allemaal mensen die stonden te wachten, als er iemand buiten kwam mocht de volgende naar binnen, mits het betalen van 5€. Die kreeg je wel terug als je effectief een boek kocht.

Livraria Lello, de mooiste boekenwinkel van de wereld

Maar file om er binnen te mogen....

Maar om daar een half uur-uur in de rij te gaan staan, in de gietende regen, nee, dat hadden we er niet voor over, dus helaas.

De regen werd erger en erger, we dropen allebei, dus we besloten om maar de bus terug naar de camping te nemen, na 3h rondgelopen te hebben.

Heel zonde want het is echt een bijzondere stad, maar op deze manier konden we er niet echt van genieten.

Donderdag 9 juni

Toen we wakker werden was het nog steeds een grijze lucht, maar om 10h kwam de zon er wat door en tegen 11h was het blauw, en wij waren vertrokken naar onze volgende bestemming, richting Aveiro.

Bootjes in Torreiros, met de Nimbus op de achtergrond

Bootjes in Torreiros

Eerst reden we 50 km naar het vissersplaatsje Torreiros. Dat was een mooi plaatsje op zich, keurig, nieuw, maar niet het authentieke dorpje wat ik verwacht had. We kwamen eigenlijk voor de visserbootjes, en die waren er wel, een soort gondels in allerlei kleuren lagen daar fotogeniek te zijn en we knipten wat foto’s weg.

Bootjes bijTorreiros

Vervolgens reden we naar Aveiro, bleek dat we daarvoor een ferry moesten nemen, leuk. We kwamen aan en hij bleek net 3 minuten vertrokken, we zagen hem nog varen. Dus besloten we op een terrasje op een leuke boulevard/kade iets te drinken en we namen er dan ook nog een zalig gebakje bij en zo gingen de 50 min wachttijd snel voorbij. Het weer was prachtig en we voelden ons feestelijk op vakantie.

Dorpje waar we wachten op de ferry

Op de ferry zelf vond ik het gewoon lekker om op het water te zitten. We kwamen aan in Aveiro haven en moesten toen nog een tiental km naar het stadje zelf rijden.

De ferry naar Aveiro

Daar was het liefde op het eerste zicht, we reden langs prachtige huizen die aan het water lagen, Aveiro wordt ook wel het Venetië van Portugal genoemd, door de kanalen die er doorheen lopen. Nu vond ik die benaming wat overdreven maar het was een bruisend stadje, geweldig levendig en mooi. We reden eerst rond, zoekend naar een parkeerplaats maar het was overal vol, en in de ondergrondse parkings konden we niet in wegens te hoog.

Opeens zagen we een plaats, groot genoeg voor ons, zelfs onder bomen (lekker schaduw want het was ondertussen behoorlijk warm geworden) en dan nog gratis ook, we konden het bijna niet geloven, en niet ver van het centrum ook nog. Iets verder van waar we geparkeerd stonden was een gigantische trap naar beneden en daar zagen we de rivier dus we liepen die kant uit.

Trap langs waar we Aveiro centrum binnen kwamen

En alles was zo mooi en zo netjes en zo geweldig. Het eerste wat opviel waren de bruggen over de rivier waar allemaal gekleurde linten aan hingen wat een ultra vrolijk effect gaf.

Gondels onder boogbruggen, versierd met lintjes

Ook in het ultramoderne winkelcentrum hingen er allemaal van die gekleurde plastic linten aan het plafond, zo simpel en effectief.

Ook lintjes als versiering in het ultramoderne shopping center

Aveiro centrum

Toen kwamen we dan in het historisch centrum met zijn prachtige huisjes aan het water, betegeld en wel, en schattige pleintjes met terrasjes. Het was jammer dat ik nog vol zat van het gebakje, anders hadden we daar geluncht.

Moderne betegeling in Aveiro

We waren allebei super enthousiast en onder de indruk van hoe bruisend en mooi en leuk opgeknapt die stad was, oud en nieuw naast elkaar, mooie parken en groen, en dan het water overal, met een soort van gondels vol toeristen. Ze waren op veel plaatsen nog aan het werken ook om het verder uit te breiden en te verfraaien.

Helemaal vrolijk reden we daarna naar een ander kuststadje, 10 km verder, Costa Nova del Prado , waar ze prachtige duinen hadden en weer van die mooie wandelplankieren, en vooral de leuke gestreepte huizen.

Costa Nova del Prado

Het plan was om daarna richting Buracas de Casimilio te rijden en daar ergens te overnachten om morgen die wandeling te doen. Maar alles ging zo vlot om daar naartoe te rijden, en ik vond geen camping daar in de buurt, de app was helemaal leeg, dat we besloten om die wandeling nu al te doen en dan alvast nog verder te rijden tot we een camping vonden.

Buracas de Casimilio had ik gevonden tijdens mijn voorbereidingen, grotten in een karstgebergte. Maar onze Tom kende dat hele dorp niet eens, google maps gelukkig wel en die voerde ons door piepkleine dorpjes dat gebergte in. We moesten nog anderhalve km rijden maar de weg veranderde in een stenen pad en dat wilden we de Nimbus niet aandoen dus we liepen dat laatste stuk naar de rotsen. We konden mooi parkeren, er waren weer prachtige info borden, zelfs daar in the middle of nowhere, ook in het Engels.

Rock Cemetery in Buracas de Casimilio

Er bleek nog meer te zien te zijn op die route, er waren sinkholes, die nu wel droog stonden, we konden er veilig doorlopen, er lagen overal rotsen verspreid, en dat noemden ze een rock cemetery, en ja, daar leek het echt op, en toen kwamen we bij de rotsen zelf, na 2 km bergop en een beetje bergaf te hebben gelopen onder een feestelijke zon en bij zo’n 28 graden.

Buracas de Casimilio

Het was nog wat naar boven klimmen om in de grotten zelf te komen maar het uitzicht was spectaculair mooi. De zwaluwen die daar woonden waren minder blij met ons, zolang wij daar zaten kwamen ze niet binnen.

We zijn in 3 grotten (geen diepe) geweest, hebben daar een tijd van het uitzicht genoten en zijn dan terug naar de auto gelopen.

Buracas de Casimilio

De dichtst bijzijnde camping was terug naar het westen en daar zijn we om een uur of 7 aangekomen. Er was niet veel plaats meer, er is hier morgen een gastronomisch feest, in het dorp Coimbrao.

We kregen een douche (zaal) en wc toegewezen, die we delen met 1 ander koppel. Het schijnt weer slecht te gaan met de covid cijfers in Portugal en ze zijn heel voorzichtig.

Zalige douche, dat konden we wel gebruiken na die lange en hete dag en dat klauteren door het karstgebergte.

De camping eigenares, een Duitse, wees ons een bar, hier niet ver vandaan, waar ze ook eten hadden, simpel maar goed. We konden het eerst niet vinden, zaten in de verkeerde bar maar bleken de verkeerde kant uitgelopen. Maar eindelijk dan toch aangekomen, het was al half 9, en sinds het gebakje niets meer gegeten, we rammelden dus wel van de honger.

We kregen ieder een giga bord friet, veel salade, tomaten, wortel, komkommer, lapjes varkensvlees en gebakken ei, Jan 2 biertjes, en ik een giga glas wijn, eigenlijk 2 normale glazen, en het smaakte zo heerlijk, we kwamen helemaal bij en maakten de vergelijking met het nogal saaie eten gisteren in Porto. Dit was heerlijk, en we betaalden in totaal, voor alles samen, de geweldige som van 16,5€ Helemaal voldaan, stom van verbazing over de prijs, en super gelukkig na een werkelijk prachtige dag kwamen we terug op de camping.

Portugal is geweldig, we zijn allebei helemaal verliefd.

Vrijdag 10 juni

Niet onze beste dag vandaag.

Ik werd vroeg wakker en maakte me zorgen over een mail die ik eergisteren gehad had. Morgen zouden we de Berlinga Islands bezoeken, een natuurpark voor de kust van Peniche, met prachtige koraalriffen en rotsen. De boot naar het eiland was vorige maand al geboekt maar nu kreeg ik dus een mail dat we daar ook een pass voor moesten aanvragen en betalen. Ok, raar dat ze daar nu pas mee kwamen maar goed. Ik had al geprobeerd naar die website te gaan maar begreep er niets van, het was in het Portugees en je moest een account aanmaken en ik begreep er niets van, en het lukte maar niet. Je kon ook hulp vragen via email, en dat had ik ook al gedaan maar ik kreeg geen antwoord, en de tijd begon dus wat te dringen. En vanmorgen bedacht ik me dus dat ik het aan de eigenares van de camping kon vragen om mij te helpen, ze is Duitse maar woont al 30 jaar hier. Ze was zeer bereidwillig en begon op haar computer te zoeken, en ook zij begreep er niets van, en vond het ook belachelijk, ‘no foreigner can understand this’, het lukte haar ook niet na op allerlei manieren proberen, ik voelde mezelf al minder stom. Ze ontdekte wel dat die pass net was ingevoerd, sinds 1 juni, het stond dus blijkbaar allemaal niet op punt. Ze belde dus maar naar het nummer op de site maar niemand nam op, verschillende keren geprobeerd. Het was nog geen 9h dus misschien lag het daar aan. We bedachten dus dat ik eerst ging ontbijten en dat we het daarna nog eens zouden proberen, toen ik om half 10 terug kwam had ze nieuws. Ze had nog verschillende pogingen gedaan zonder resultaat en had dan maar naar de toeristische dienst van Peniche gebeld. Die man zei dat er een aparte bladzijde was voor buitenlanders, op haar vraag waar dan wel begon hij ook te zoeken en kon het ook niet vinden…Hij vond het ook raar dat er niemand opnam op die dienst. Maar, wat hij ook zei, dat er een grote kans was dat de boot sowieso gecanceled zou worden omdat er storm verwacht werd. Dat was dus een domper. Mevrouw had wel het adres van de dienst van de passen voor me opgeschreven en raadde ons aan om daar eerst rechtstreeks naar toe te gaan, echt super vriendelijk en behulpzaam. We hebben haar uitvoerig bedankt en zijn dan om kwart over 10 de camping afgereden.

Het middeleeuwse volledig ommuurde stadje Obidos

We wilden eerst Obidos bezoeken, een middeleeuws stadje, een 100km verder. We kwamen daar zonder problemen, je kon het niet missen, het torende boven alles uit. Onze Tom stuurde ons weer een weggetje in, en toen een bocht om recht omhoog de berg op, maar er stond ook een bord dat het doodliep. Er was daar beneden wel een mooie parking (voor 2 autos, ik kon me niet voorstellen dat dat de officiële toegang was) dus we parkeerden ons daar, sloten alles af en begonnen naar boven te lopen. Na een tweehonderd meter stond er een wandelbordje dat het nog 3 km was. We besloten dan ook terug te keren en met de auto rond het stadje te rijden op zoek naar een echte ingang. En ja, die vonden we, een giga parking, en ook nog een camperparking, allemaal gratis, en dan een echte entree van de stad.

De ingang van Obidos

De brug/aquaduct bij Obidos met daarvoor de zeer ruime parking

Op het plein voor de ingang was er nog een rommelmarkt waar Jan eerst wilde kijken, veel rare troep maar ik heb ook een mooi juweel gekregen, een echt blad waar alleen de nerven van over waren en dat was dan verzilverd, we vonden het allebei mooi en het was snel beslist.

Het stadje zelf was prachtig, allemaal schattige huisjes met pannendaken en dan was het dus volledig ommuurd en je kon over de wallen lopen, helemaal rond. Dat deden we dan ook, al vond ik het doodeng, aan de binnenkant was het gewoon open, en het was een meter breed, als je iemand tegenkwam moest je uitwijken, en volgens de regels van de beleefdheid waren wij dat, wij liepen rechts. Mijn hoogtevrees was dan ook in volle actie. Maar het was echt beeldschoon, heel fotogeniek en we hebben dan ook veel foto’s gemaakt. We hebben driekwart van die muur rondgelopen en toen wilde ik wel eens terug naar beneden.

Het middeleeuwse volledig ommuurde stadje Obidos

Dan verder door het stadje zelf gelopen, veel toeristenwinkeltjes natuurlijk, maar op zich was het heel schattig. Jan heeft een pet gekocht, daar was hij al lang naar op zoek maar vond nooit een die hij (of ik) mooi vond en die goed paste, maar hier was hij dus.

Het middeleeuwse volledig ommuurde stadje Obidos

Enfin, nog een zalig ijsje gegeten en we waren rond.

De volgende halte was dus Peniche, en eerst naar dat adres dat mevrouw had opgeschreven. Ik checkte nog eerst even mijn mail om te kijken of ze geantwoord hadden op mijn vraag voor hulp. Nee, dat niet maar er was wel een mail van de boot, dat de trip gecancelled was omwille van het slechte weer dat ze dit weekend verwachten, vanaf maandag kon het weer. Maar maandag zouden we van alles in Sintra bezoeken…. Dus helaas pindakaas, de trip waar ik zo naar had uitgekeken ging niet door, wel een teleurstelling.

Dan had het ook geen zin om naar Peniche te rijden, een camping boven op een klif op een landtong, in de storm!!.

We besloten om dan alvast een stukje zuidelijker te rijden en daar een camping te zoeken. Op mijn campingapps bleek dat er heel heel weinig campings in de buurt waren, praktisch geen.

We vonden er dan toch een, niet ver van het strand, een 50 km verder. Wij dus naar daar, langs dorpjes en bochtige smalle wegen. Alleen, toen we daar eindelijk aankwamen bleek het een camping waar geen campers werden toegelaten, alleen tenten, het was een surfers camping. Teleurstelling dus want de ligging was prachtig.

Dan maar naar de andere camping die we vonden, weer een stukje zuidelijker. Daar aangekomen weigerde Jan zelfs de camping op te rijden, het zag er VERSCHRIKKELIJK uit. Allemaal caravans die daar vast stonden, onder allemaal identieke groene tenten, vlak naast elkaar, we hadden allebei de indruk van een vluchtelingenkamp, echt erg.

Dus wat dan, ik zocht op camperplaatsen maar daar was ook niets wat ons trok, ofwel naast een plaats waar quads kwamen stunten, ofwel niet helemaal legaal, er was overal wel iets. Ik werd er niet vrolijk van, zelfs wat wanhopig.

Ten einde raad belde ik naar de camping waar ik over 2 nachten had gereserveerd, of we nu al mochten komen, en dat mocht! Al veel geruster reden we dan nog eens 100 km en kwamen hier om half 5 aan, prachtig weer trouwens, en de vooruitzichten zijn hier ook veel beter voor de komende dagen. Voor vandaag gaven ze hier ook veel wind maar dat viel dus reuze mee.

Het verlengen van onze boeking bleek wel een probleem, zonder boeking was het 20€/nacht duurder, toch wel veel, en het was al een dure camping, 35€/nacht, maar het was de enige in de buurt van Sintra, dus we hadden geen keuze.

We kregen een plaats vlak naast het zwembad, ik smeekte om iets rustigers en we mochten dan 3 plaatsen verder staan, scheelde iets maar als ik andere plaatsen hier op de camping zo zag wilde ik overal wel bijna staan behalve hier, leuke plaatsen tussen de bomen, of met zicht op zee,…

En het is zo’n camping met animatie en zwembad en veel kinderen (moeten die niet naar school?), kortom, het soort camping die wij altijd vermijden. Er bleek ook geen rechtstreekse toegang tot het strand, dat is nog een kilometer omlopen, enfin, alles viel een beetje tegen, en dan zo duur, en dan zijn we hier 4 nachten. Maar goed, niets aan te doen, we hadden geen keuze dus we pepten elkaar wat op. We waren in ieder geval blij dat we stonden, en het was het beste wat we vandaag al gevonden hadden.

Ondertussen begon het heviger te waaien, echt wel stormkracht, stoelen woeien weg en al, dus we zijn maar binnen gekropen en de camper beweegt heen en weer en je hoort de wind hevig loeien.

Toch zou het hier morgen prachtig weer zijn zegt de app, zelfs de komende 3 dagen, ook tijdens ons bezoek aan Sintra, zonnig en 25 graden, dus ideaal.

Maar in het algemeen valt het weer in Portugal toch behoorlijk tegen tot nu toe, gisteren was dan wel de beste dag, daar had ik geen minuut rekening mee gehouden dat dat zou kunnen gebeuren, te heet, dat wel, maar uitstappen geannuleerd wegens te slecht weer, nee, nooit.

Zaterdag 11 juni

Vandaag hadden we met de boot de Berlinga eilanden zullen bezoeken. Vanmorgen om 9h ging de telefoon, ik schrok me dood, maar het was de bootmaatschappij, om zeker te zijn dat we wisten dat het geannuleerd was en toch niet klaar zouden staan bij de steiger, dat vond ik wel heel netjes.

We hebben rustig ontbeten, zitten lezen, het was een vakantiedag, de lucht was blauw maar volgens het weerbericht zou het toch een winderige dag worden.

Om een uur of 1 besloten we om eens naar het strand te wandelen, badpakken aangedaan, handdoeken ingepakt, zonnebrand mee en wij op weg.

En het was geweldig, we hadden het gisteren al gezien tijdens onze verkenningstocht op de camping, hier vlak achter ligt een duinengebied, hele stukken woestijn lijkt het wel.

Dunas bij Guincho

We moesten een 500 m lopen en toen kwamen we bij de Dunas, de duinen, er was ook een ecologisch centrum bij, en weer overal borden met uitleg, en vooral: eindeloze houten plankieren met aan allebei de kanten hekjes die dwars door het (beschermde) duinengebied liepen, en het was prachtig. Er was een korte route, van 500m die direct naar het strand liep, en een lange route, helemaal door het gebied heen. Die duinen en zandvlaktes waren prachtig, heel indrukwekkend zelfs en we waren helemaal enthousiast, prachtige uitzichten op die witte duinen, de zee erachter, en dan ook nog de bergen.

wandelen door de duinen bij Guincho

Mooi uitzicht bij Guincho, parcque de Sintra - Cascais

Uiteindelijk kwamen we bij het strand uit, en daar woei het al een stuk harder. Via trappen naar beneden en toen kwamen we op een mooi strandje, omringd door rotsen. Maar daar was de wind toch echt wel volle kracht aan het blazen, we werden zowat gezandstraald, niet lekker om op het strand te zitten. We zochten een plekje tussen de rotsen, lekker beschut voor de wind en daar was het zalig. We hadden prachtig zicht op de zee, prachtig groen en veel hoge woeste golven die wit uit elkaar spatten, heel indrukwekkend, en wij zaten daar lekker, de zon brandde best wel, en dan die wind, ik heb me maar goed ingesmeerd.

Strand van Guincho

We zijn allebei wel tot aan het water gelopen, met onze voeten in zee, en dat was best behoorlijk koud, dat viel tegen.

Jan is nog naar het strand ernaast gelopen, aan de andere kant van de rotsen maar ik heb heerlijk zitten lezen, in de zon, in het zand, uit de wind, het was zalig, echt vakantiegevoel. We hebben daar wel meer dan een uur zitten genieten en zijn toen terug gelopen naar de camping, over de houten plankieren, maar nu de korte route.

Om half 5 waren we terug en ik ben daarna nog bij het zwembad gaan zitten lezen en ben er zelfs ook nog in geweest, op de camping was er niet zo’n wind en het was lekker.

Kortom, we waren verzoend met het feit dat onze mooie tocht was geannuleerd, we hebben nu ook een mooie dag gehad, en we hebben ook nog plannen voor morgen om te doen, dus alles is prima.

Zondag 12 juni

Prachtig weer vandaag, ideaal zelfs, blauwe lucht, weinig wind, een graad of 25.

Perfect weer om vandaag de hop on hop of bus te nemen naar Cascais en mooie dingen te bezoeken. De bus stopte voor de camping dus ideaal.

Om 11h kochten we een kaartje, 20€ per stuk, maar dat is meestal een dergelijke prijs.

Wij dus boven op die rode dubbeldekker, lekker in de zon, en zo reden we langs de kust. Alleen, hij stopte nergens, er was geen aankondiging wat er kwam, niets. Op een bepaald moment zag ik iets wat ik wilde bezoeken terwijl we er al voorbij reden. En het volgende wat ik wilde bezoeken stopte hij ook niet maar sloeg er vlak voor af, de stad in.

'Historic Houses' in Cascais

De volgende halte was historic houses, dus dat leek me wel wat, daarvoor kwamen we naar Cascais. Wij er dus maar snel uit. Alleen, dat historic houses was iets totaal anders, zelfs supermodern, het was een samenwerking tussen een architect en een bekende kunstenares, en het was een gallery/museum, echt totaal niet ons ding.

Cascais

We liepen dus door, ik zocht een bepaald beeld dat ik gezien had, we vroegen het bij de toerist info en het bleek vlakbij te liggen. Daarvoor moesten we eerst door een prachtig park en zo kwamen we bij de haven, en ja, daar was het. Een mooi beeld, en inderdaad wat ik hoopte te zien, er waren mensen aan het zwemmen, iedereen was vrolijk. Er vlakbij was een ander huis waar ik foto’s van gezien had, maar dat stond in de steigers.

We besloten om dan wat verder te trekken met de hop on hop of en liepen terug naar de halte, de bus stond daar al dus wij trokken een sprint om hem te kunnen halen. Bleek dat hij daar gewoon stond, geen chauffeur in zicht, nergens een bord met een timetable, of om de hoeveel tijd die vertrok. We hadden een app gedownload maar die was al even nutteloos, niets van info vonden we daarin.

We besloten om dan maar terug te lopen naar de vorige halte, die we gemist hadden en die ik graag wou zien, het was Boca di inferno, woeste rotsen waar de zee door naar binnen stroomde.

Boca di inferno

Eerst nog een zalig ijsje gegeten en toen de rotspartij gaan ontdekken, het was echt heel mooi, heel woest en indrukwekkend en we hebben daar een tijd rondgelopen.

Daarna bedachten we dat we beter de route terug konden nemen en overstappen op een andere lijn, via waar ik nog andere dingen wilde bezoeken.

Alleen, aan de andere kant vonden we geen halte, nergens een bordje die bij die bus hoorde. We liepen een eind verder in de hoop er daar een te vinden, en nog wat verder en nog wat verder, maar nee, niets. Er kwam ons ook geen bus achterop, nergens. We werden echt nijdig, zo raar, een hop on hop of bus, maar je kon nergens onhoppen, er was zelfs geen bus.

Het weer was perfect, het was een ideale baan om te lopen, een fiets- en elektrische step pad, die steps zie je hier letterlijk overal. Maar aan het gepruts van sommigen te zien is het niet heel evident om ermee te rijden, anderen scheuren er dan weer mee rond.

We bleven dus maar lopen want we wisten anders ook niet wat we moesten doen, zomaar langs de kant staan wachten bij niets was toch ook geen optie.

Ondertussen genoten we wel van die schitterende rotspartijen, die woeste zee en de ruwe kust, veel foto’s gemaakt ook, wel veel dezelfde, maar het was ook zo mooi.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we zijn die hele kustweg, een kilometer of 12, terug naar de camping gelopen. Pas een km voor de camping kwam er een rode dubbeldekker ons achterop maar hadden we NERGENS een halte gezien.

Het was op zich wel zalig lopen maar ik was wel razend kwaad.

Prachtige bloemen en vetplanten langs de kust

40€ betaald voor een enkele rit naar Cascais. Dan hadden we beter een taxi genomen, waren we goedkoper uitgeweest en hadden we alles gezien wat ik wilde zien, wat nu dus zeker niet het geval was.

Terug op de camping om half 6, na een uur of 4 gelopen te hebben, inclusief de wachttijd bij de lege bus, heb ik een woedende mail naar die maatschappij gestuurd en ons geld terug geëist, en gevraagd of ze wel het concept hop on hop of hadden begrepen?

Ik denk niet dat we ons geld gaan terugzien maar ik heb het in ieder geval van me afgeschreven. (edit: een week later kreeg ik effectief een mail terug en ze hebben de helft terugbetaald, er bleken 'technische problemen' met de app)

Nu vroeg naar bed, morgen gaan we naar Sintra, met een taxi deze keer, ik heb niet meer zo’n vertrouwen in de bus hier, en we hebben een tijdsslot om half 10 dus we mogen zeker niet te laat zijn.

Maandag 13 juni

Onze dag in Sintra, en wat een GEWELDIGE dag was dat.

Sintra: Pena Palace

Het ging ook allemaal heel soepel, om 8h gingen we naar de receptie, zij bestelden een taxi en nog geen 5 min later stond hij hier en bracht ons rechtstreeks naar de ingang van Pena Palace, onze eerste bestemming van de dag. Ik had die als eerste besteld, met een tijdsslot om half 10, zodra het open ging, omdat ik had gelezen dat het daar verschrikkelijk druk kon zijn, lange wachtrijen, en dat je zo vroeg mogelijk moest komen. We kwamen dankzij onze chauffeur dan ook al aan om half 9, vroeger dan we gepland hadden, dus een uur wachten, dachten we. En we waren nog niet eens de eersten, en terwijl we daar zaten kwamen er nog heel veel mensen aan, zoveel zelfs dat we toch alvast maar in de rij gingen staan. Goed idee, want het bleek dat de poort al om 9h openging, het paleis zelf gaat open om half 10, maar het was dan ook nog een eind lopen naar het paleis, klimmen eigenlijk want het ging steil omhoog.

Maar goed, we konden al wat rondlopen rond het paleis en foto’s maken met niemand er op.

Sintra: Pena Palace

En wat een krankzinnig paleis was dat, fel geel en fel rood gekleurd, het leek wel iets van Disney, en dan kantelen, en stukken betegeld, en beelden, en fijn uitgehouwen steenwerk, je wist echt niet waar je het eerst moest kijken, we knipten wat foto’s weg.

Sintra: Mozaieken in Pena Palace

Weer in de rij om het paleis zelf binnen te mogen, het was echt nog van de royals geweest, en de kamers waren helemaal bewaard gebleven, groots gedekte tafels, de studeerkamer, we liepen er allemaal doorheen, en omdat we de eersten waren liepen we op sommige stukken helemaal alleen, foto’s met niemand er op, echt ongelooflijk.

Eetzaal in Sintra: Pena Palace

Woonkamer in Sintra: Pena Palace

We liepen dat hele paleis dus door, ook de originele keukens gezien, geweldig, wat gedronken op het terras, nog een rondgang langs de muren, een soort wallen, gemaakt en we waren rond.

Keuken van Pena Palace

Wandeling rond het kasteel via de buitenmuren

Toen wilden we nog de tuinen bezoeken, die ook gigantisch waren. Daarvoor moesten we eerst naar de uitgang, naar beneden. En wat we toen zagen….. honderden meters, en ik overdrijf niet, een wachtrij van mensen die allemaal het kasteel in wilden, het bleef maar duren, eindeloos lang. Verschrikkelijk, in die warmte uren in de rij staan, bergop.

Sintra: Pena Palace

We feliciteerden onszelf dat we zo vroeg gekomen waren, dat we dat hele kasteel hadden gezien, zelfs alleen door hadden gelopen, dat was echt feest.

Lake valley en Tuin van Pena Palace

Enfin, we liepen daarna door het bos, wat mooi en koel was, richting de valley of the lakes. Het was minder indrukwekkend dan het kasteel zelf maar wel mooi en rustig. En zo kwamen we bij een achteruitgang en was het voorbij.

Moorish Castle

Ik vroeg aan een security man welk van de volgende twee kastelen het dichtste bij was en hoe we daar konden komen. Hij wees ons een hiking trail naar het historisch centrum. En dat was een prachtige wandeling op zich, zo mooi, ook wel avontuurlijk, door het bos, soms steil naar beneden, af en toe trappetjes, sommige met reuze treden, langs en over stenen.

Hike naar Sintra Old Town

En weer overal bordjes en kaarten, Portugal is zo georganiseerd en netjes, helemaal mijn ding.

Rozenbogen, bankjes, vijvertjes, allemaal langs de wandelroute

Vanaf de andere kant ploeterden mensen naar boven en ik had wel medelijden met ze, want het was best zwaar, ik was zo dankbaar dat wij dat naar beneden konden doen. Hoe verder we beneden kwamen hoe mooier het werd, echt geweldig, watervalletjes, bassins met vissen erin, rozenbogen over het pad, bloemen en planten aan beide kanten, nog een mooie villa, en zo kwamen dan beneden aan in het historisch centrum. Van uit de hoogte had ik al het gebouw herkend wat onze volgende bestemming was, Quinta da regaleira, dus we wisten al welke kant we uit moesten, en na een paar honderd meter lopen waren we er al. Hier geen lange wachtrij, en ook hier ging het weer super snel met het inscannen van ons e-ticket, het verschil met Italie vorig jaar blijft me fascineren.

Het kasteel/landhuis was alweer super raar, het leek wel een spookhuis, of een huis waar de Adams Family zou kunnen wonen.

Quinta da regaleira

poco iniciatico

Ook hier weer allemaal mooie bordjes, het ging hier vooral om de tuinen, en dan vooral om de poco iniciatico, een soort reusachtige wensput waar je helemaal naar beneden kon lopen. Daar hebben we wel in de rij moeten staan, een 5 tal minuten, want het was daar smal en je kon maar 1 voor 1 naar binnen.

Het was bijzonder, en mooi, maar omdat het zo druk was kon je niet echt blijven staan om eens goed te kijken.

Beneden kwamen we in een grottenstelsel, niet natuurlijk, allemaal gemaakt, afgewisseld met watervalletjes en waterpartijen, het was geweldig, en bizar. Er waren wachttorens in de tuin, en betegelde muren, en planten, het was een soort sprookjestuin, een efteling.

Het huis zelf konden we ook bezoeken, de begane grond tenminste, mooie bewerkte plafonds, mozaïekvloeren, die wel grotendeels beschermd waren met tapijten voor al die voeten, we zijn er doorheen gelopen en weer naar buiten en nog wat door de tuinen gedwaald en de uitgang eens opgezocht. Alweer een geweldig bezoek was dat.

In de tuinen van Quinta da regaleira

Plafond in het huis zelf

We zijn toen de stad ingelopen want mijn maag rammelde behoorlijk, we hadden natuurlijk vroeg ontbeten.

We kwamen al snel langs een bordje, een all you can eat buffet voor 10,5€ 😳😳😳 Eerst maar eens gaan kijken of het wat was, het was in een kelder, niet het terrasje wat ik me had voorgesteld, wel mooi op zich en dat buffet zag er heel goed uit, mooi groentenbuffet, vlees, een dessertbuffet, dus het was snel beslist.

We hebben daar heerlijk geluncht, niet overdreven want we moesten nog wat bezoeken en dat wilde ik niet misselijk doen.

Het derde paleis wat ik geboekt had, Palace Monserrate, lag verder uit de stad, weer een andere berg omhoog, vertelde een gids aan wie ik info had gevraagd.

We besloten een tuk tuk te nemen maar die ging niet zover of het zou minstens 30€ kosten, dan maar een taxi, voor nog geen 10€ zette die ons af aan het paleis.

Palace Monserrate,

Het indrukwekkende kantwerk van steen in Palace Monserrate,

Nog ander kantwerk van steen in Palace Monserrate,

En dat was alweer een zeer aangename verrassing, alweer wow. Het huis zelf was al ongewoon, in pastelroze en oranje kleuren, en prachtige tuinen er rond.

Maar de binnenkant, en daar had ik het voor gekozen, die was prachtig. Allemaal kantwerk van steen, gangen en bogen vol kantwerk, zo bijzonder, en die plafonds, en ook nog, miniaturen van het huis, en van de kamers, dat vond ik extra leuk natuurlijk. Ik vond het daar prachtig.

En dat terwijl die gids aan wie ik eerst de weg had gevraagd dit paleis had afgeraden wegens niet boeiend genoeg. Eigenlijk vond ik deze de mooiste van de 3, alhoewel, je kan ze niet vergelijken, ze zijn zo verschillend.

Plafond in Palace Monserrate

Ook heel boeiend vond ik een in loop afspelende video, een heel oude Brit die als kind was opgegroeid in dit huis en vertelde over die tijd en hoe het toen was, een heerlijke jeugd waar abrupt een einde aan kwam toen WWII begon en ze terug naar Engeland zijn gevlucht.

Het indrukwekkende kantwerk van steen in Palace Monserrate,

We hebben ook nog wat door de tuinen gelopen, vooral door de valley of ferns, met boomvarens en watervalletjes, heel mooi.

In de tuin van Palace Monserrate

Maar ondertussen was het half 5, en we moesten nog terug naar Sintra, en dan nog terug naar de camping, en we waren ondertussen best moe van alle indrukken, dus we gingen eens huiswaarts.

Buiten bleek er een bus te stoppen die naar Sintra ging en die kwam al over 5 minuten dus we besloten dat te doen, er stonden nog heel wat mensen te wachten. En ja, precies op tijd kwam er een klein busje aan, gelukkig stapten er ook mensen uit voor het paleis, en wij moesten ons allemaal in die bus proppen, stampvol, dicht tegen elkaar, wel iedereen met masker op. Alleen, die bus reed blijkbaar niet gewoon terug naar Sintra maar reed in een cirkel, het duurde dus eindeloos lang, en we hingen maar in die lussen, heen en weer op die smalle bochtige weggetjes en Sintra kwam maar niet in zicht. Ik voelde me vies van in die lussen te hangen en voelde het covid virus me bespringen gewoon, de cijfers zijn hier niet goed en Lissabon en Sintra zijn hotspots.

Enfin, eindelijk in Sintra uitgestapt bij het station, in de verwachting daar wel een taxi te vinden. Vonden we ook, alleen, er zat niemand in. We hebben daar 10 minuten staan wachten, best wel nijdig wordend. Gelukkig kwam er toen een andere langs, die bleek eigenlijk op weg terug naar Lissabon maar stopte gelukkig toch. Hij wist niet zeker waar onze camping was maar we kwamen er toch, 25€ inclusief fooi.

We waren ondertussen best wel moe van die lange inspannende dag vol indrukken en waren blij de camping terug te zien.

Ondertussen was het helemaal gaan bewolken, ik had het zelfs zo koud dat ik een lange broek heb aangetrokken, en een warme douche hielp ook.

Het weerbericht voorspelt weer geen geweldig weer, wat op zich raar is, want ondertussen hebben we al van drie verschillende mensen de vraag gekregen of het wel met ons ging aangezien ze in het zuiden 40 graden voorspellen, de heetste lente ooit in Portugal. Wij hebben daar nog niet veel van gemerkt. Vandaag was het perfect weer voor ons bezoek aan Sintra, zonnig en 28 graden.

Enfin, we zien wel, mijn grootste angst momenteel is dat Jan covid zou krijgen.

Morgen trekken we verder, na hier 4 nachten te hebben gestaan ☺️

Dinsdag 14 juni

Vanmorgen opgestaan onder een grijze dicht bewolkte lucht, het verbaasde me niet maar ik werd er niet vrolijk van.

We hebben onze camping Orbitur Guincho dus verlaten en zijn de ring rond Lissabon opgereden.

We gingen naar Setubal, maar 70 km verder, niet langs de autstrade maar na Lissabon gingen we er af. We reden eerst over de brug die Lissabon scheidt van het zuiden en ik zag de Belem toren nog liggen, die we 12 jaar geleden in Lissabon nog bezocht hebben. Ondertussen kwam de zon er meer en meer door en kregen we blauwe lucht.

Het was daarna even zoeken want ik wilde over een specifieke weg rijden die langs de kust reed, door het Arrabida National park en die prachtige uitzichten zou hebben, de N379-1. Die vonden we tenslotte en wij reden over die bergweg, we wilden langs Portinho, een dorpje aan de kust, maar die weg bleek afgesloten met een hek en politie erbij die alleen sommige mensen/inwoners doorliet. Dan maar doorgereden maar een paar kilometer verder was ook die weg opeens afgesloten, weer een hek en politie, je mocht er gewoon niet door, alleen openbaar vervoer. Ik was wel nijdig, waarom stond dat niet aan het begin van de weg aangeduid, nu was het eigenlijk doodlopend na 10 km. Dus dat stuk teruggereden tot we terug waren op de oorspronkelijke weg en zo reden we richting Setubal, door het national Park di Arrabida.

Uitzicht vanaf de N379-1in het Parque national de Arrabida

En ik moet zeggen dat de uitzichten echt wel heel mooi waren, de blauwe zee daar in de diepte, witte stranden, de landtong van Troia die je mooi zag liggen. En de weg was niet zo eng als ik gevreesd had, en er waren mooie stopplaatsen bij de vista’s, en zo zigzagden wij naar Setubal.

We moesten niet in de stad zijn maar er nog voorbij, en dus een stuk er door. Maar ook hier hebben de Portugezen dat toch wel goed geregeld, er zijn overal rotondes en weinig of geen stoplichten dus alles gaat heel vloeiend.

De meeste stoplichten die je hier trouwens ziet zijn strafstoplichten ☺️ Bij het binnenrijden van een klein stadje staat er vaak een stoplicht langs de weg, eigenlijk zonder reden zo op het eerste zicht, maar, als je te hard aan komt rijden springt dat op rood, voor straf. Na een paar keer zomaar voor het rood te hebben gestaan leer je het wel… 😁

We waren op weg naar het reserva Natural do Estuario de Sado, en dan meer bepaald het Moinho de Mare da Mourisca (die namen hier zijn allemaal zo eindeloos, straatnamen ook) Het is een verbouwde oude watermolen (moinho) wat nu een natuurcentrum is geworden van een vogelreservaat van waar uit geleide wandelingen en excursies vertrekken, een tentoonstelling en winkeltje. Leuk waren ook de beelden op de toegangsweg naar het centrum vanaf de uitgebreide en gratis parking, ook hier weer.

Natuurcentrum Moinho de Mare da Mourisca

Wij wilden met onze verrekijker zelf wat rondlopen, en ook daar kon de vriendelijke mevrouw ons in voorzien, we kregen een kaart mee met een route uitgestippeld en op de andere kant allemaal vogels die je daar kon zien, je kon ze aankruisen en en per vogelsoort kreeg je dan punten, hoe zeldzamer hoe meer punten ☺️ Keurig in orde allemaal, en weer helemaal gratis. Echt, België kan nog een puntje zuigen aan hoe goed ze alles hier geregeld hebben.

Dat reservaat was sowieso prachtig, allemaal plassen met groen ertussen en zoutpannen en daarachter de zee. Er was een vogelobservatorium maar daar zagen we helemaal niets, nog geen simpele meeuw.

Maar toen liepen we naar de zoutpannen via kleine weggetjes tussen de plassen door en vonden daar een paar schattige vogels, een soort steltlopers die hier Pernilongo (mug) genoemd worden maar waar ik de Nederlandse naam niet van ken, laat staan de Latijnse.

Pernilongo zittend en vliegend

We zagen uiteraard meeuwen, reigers, witte en grijze, een paar roofvogels die ik ook niet kon herkennen en toen vonden we ze dan, waar ik vooral voor kwam, flamingo’s in het wild, verschillende groepen stonden daar in het water, ze waren niet zo roze, eerder wittig met een rozige schijn, ik weet dat die kleur afhangt van het soort voedsel. Maar ik had flamingo’s gezien, dus blij.

Een troep Flamingo's in het wild

En dat was nog niet alles, er waren daar ook talloze ooievaars, er vlogen er wel minstens 6 tegelijk rond, gigantische beesten wel. Ik kon ook nog een foto maken van zo’n stel tegelijk, en later ook nog een moeder met jong op een paal.

Ooievaar met jong

Allemaal ooievaars

Het reservaat was trouwens heel mooi, door al die vennen en die zoutpannen en we hebben daar een tijdje zitten genieten, ook nog een heleboel kleinere vogeltjes gezien waarvan ik enkel zwaluwen met zekerheid kon herkennen.

Het was toen bijna half 5, de rest van mijn planning van de dag hebben we maar laten vallen en we zochten een camping in de buurt. De eerste, die vlakbij lag had hele slechte reviews maar verder was er geen in de buurt. Toen ik op een andere app keek had diezelfde camping wel goede commentaren dus we gingen toch maar eens kijken.

Prima camping, mooi plekje, heel rustig, alleen het bezoek van een stuk of 6 katten, douches wat verouderd maar schoon en zalig heet en veel water. De camping is eigenlijk meer een camping voor vaste gasten, lanen vol caravans die je niet meer herkend door de verbouwingen erom heen, en veel prachtige tuintjes ervoor, voor doorgaande kampeerders zijn er niet veel plaatsen, een stuk of 5, maar wij hadden er dus 1, prima voor 16,50€ per nacht.

We zitten 11 km van het reservaat af en waren hier dus redelijk vroeg, rustig wat gelezen, gekookt en gegeten. We zijn ook nog naar het mini mini supermarktje van het dorp gelopen om nog wat drinken in te slaan. Een oud mannetje voor ons kocht op de pof, dat bestaat bij ons gewoon niet meer. Maar zo zie je maar, Portugal komt op ons over als een zeer welvarend land maar ook hier is toch verdoken armoede.

Het was ondertussen vandaag best heet geworden, ondanks de grijze start, eigenlijk de eerste keer dat ik het zo warm had sinds we in Portugal zijn, we hebben zelfs de airco vol aan gezet en de temperatuur binnen werd direct veel lekkerder, we zullen dus goed kunnen slapen vannacht.

Woensdag 15 juni

Redelijk grijs vanmorgen, maar niet echt slecht. Om 10h waren we op weg, terug naar Setubal. Eerst daar nog bij intermarche binnen gesprongen want alles begon wat op te raken.

Daarna dwars door de stad, wat uitermate soepel ging, leve de rotondes, en zo naar de haven.

Daar wilden we de ferry nemen naar het schiereiland Troia. De grootste attractie was niet zozeer de ferry zelf, maar ik had gelezen dat in de baai een groep dolfijnen zat en als je geluk had kon je ze zien.

De ferry was op zich stikduur, 24,5€ voor de overtocht van 20 min, ik schrok me dood want ik had ergens een prijs van 8,90€ zien staan, maar dat zal voor de voetgangers geweest zijn.

Op de ferry van Setubal naar Troia

Enfin, voor dat geld hoopte ik toch echt wel dolfijnen te zien, al geloofde ik er niks van. Maar ik stond gespannen rond te kijken en rond te kijken, hopende dat misschien toch.. Na een dikke 10 minuten gaf ik de hoop op, en toen ineens toch, zag ik daar geen donkere rug omhoog komen, en weer, jaaaaa, 2-3 dolfijnen waren daar aan het rondspringen, andere mensen kregen ze ook in de gaten, dolphina’s, dolphina’s klonk er opgewonden.

En daar zagen we een paar dolfijnen

Ze waren niet heel dichtbij maar ik heb ze toch kunnen fotograferen. Ik was helemaal opgewonden en blij, ik vind dat zo leuk. De vierde keer ondertussen dat we ze in het wild gezien hebben, maar ik blijf het geweldig vinden, hopelijk later deze week nog een keer, want dan gaan we ze speciaal zoeken met een tocht.

Enfin, tamelijk excited kwamen we aan de andere kant aan, en reden over dat smalle schiereiland, een landtong eigenlijk, verder. Het landschap was mooi, zandig met veel bomen, het deed me af en toe aan de veluwe denken.

We reden naar een vissersdorpje, Porto Palafita da Carrasqueira, ik had een prachtige foto gezien en het was niet ver om, en er was ook nog een vogelreservaat.

We vonden het al gauw, aan het einde van een hobbelbaantje. Alleen, die mooie steiger die ik had gezien op de foto zag er nu wat anders uit. Het was eb dus alles was drooggevallen, en de palen stonden niet in het water, er was geen mooie avondzon. De eerste indruk was dan ook van mwah, maar toen we er dan toch opliepen bleek het toch wel leuk, het was in ieder geval authentiek Portugees, die rare kotjes waar de vissers wss hun spullen in bewaren, sommige prachtig versierd, allemaal steigers vanaf het hoofdpad, het was toch wel leuk om te zien.

Porto Palafita da Carrasqueira

En dan het vogelreservaat, dat ernaast lag, groene (natte) velden waar (volgens onze beperkte vogelkennis) een soort bruine Ibissen op liepen, een heleboel, en dan ook nog een heel stel witte reigers. Maar die Ibissen vond ik vooral heel bijzonder, en dat zo vlak na de dolfijnen, geweldig.

Witte reiger

Ibissen

Daarna zetten we koers verder naar het zuiden, ik had een camping uitgezocht bij Vila Nova de Milfontes, een 90 km verder.

We reden nog steeds door dat zanderige landschap met denachtige bomen, de weg was rustig, heerlijk ontspannen rijden, en zo kwamen we bij de camping, onverwacht want we waren nog niet eens bij de stad.

Ik had deze camping uitgezocht vanwege de reviews, die waren zo enthousiast, op een na, die mopperde: het is meer een hippiecamping, niet ons ding. Anderen hadden het dan juist over de relaxte sfeer en de inrichting in Ibiza stijl. Enfin, mij trok die hippiecamping dus wel, camping Quinto do rossi.

Vriendelijk ontvangen door Antonio. Het is eigenlijk een kruising tussen een camperplaats en een camping, voor surfers, de zee is hier 3 km vandaan. Het is een biologische boerderij, ze verkopen ook zelfgemaakte wijn, olijfolie en likeur, er is een gemeenschappelijke zitruimte, 2 badkamertjes met douche, wastafel en wc, netjes, zelfs wc papier en zeep. Sterker nog, op de plaats hebben we zelfs wifi, de eerste keer deze vakantie. De kosten per nacht, 9€ en 4€ voor de elektriciteit, echt geweldig allemaal. En halleluja, er was zelfs een wasmachine, een zeldzaamheid hier. En dat was dringend nodig want mijn waszak puilde uit, en mijn schone ondergoed was net op. We waren hier al om een uur of twee, en hebben dus gewassen, en ook de camper eens grondig schoongemaakt, dat was ook hard nodig, we zijn nu 2 weken onderweg, gek, het lijkt al zoveel langer, al zoveel gezien.

Het weer werd wel steeds grijzer en na een half uur hadden we zelfs een regenbui, maar dat duurt hier niet langer dan 4 minuten, later was er nog wat onweer, maar tegen dat Jan de luifel goed had vastgesjord was dat ook alweer voorbij.

We blijven hier 2 nachten, morgen een dagje niets doen, even wat relaxen. Hoewel, we doen het eigenlijk best rustig aan, zeker vergeleken met Italië vorig jaar, korte afstanden rijden, niet 2-3 dingen per dag bezoeken, dit is echt heel rustig zo, ook omdat het rijden zelf hier zoveel ontspannerer is, veel minder drukte, bijna altijd goede wegen, al die rotondes overal.

Ja, Portugal ligt me echt enorm, alleen het weer valt tegen. Of nee, dat is niet het goede woord, het valt best mee. De weerapps geven alleen nooit zon, ja, over een dag of 4, maar dat schuift de hele tijd op, daar komen we nooit, of het komt nog, of het is net geweest (zoals hier, vertelde Antonio) Maar om eerlijk te zijn, het halfbewolkte en (slechts) 23-25 graden ligt ons eigenlijk veel beter, heerlijk eigenlijk. Ik moet er niet aan denken om in de blakende zon en meer dan 30 graden rond te lopen, dan liever zo. En we zijn allebei al goed bruin, zon hebben we dus best gehad.

Donderdag 16 juni

Een rustdag vandaag, eigenlijk zo goed als niets gedaan, nog een portie was gedaan, lakens en handdoeken, nu is alles helemaal schoon, alleen het drogen ging moeizaam want het was niet echt goed weer vandaag, nogal bewolkt,

Gisteren was het heel rustig op de camping maar vandaag stroomde het volk toe, helemaal vol. Naast ons is er een grote groep samen met 3 campers die ze in een U gezet hebben met plaats in het midden om samen te zitten. Ik voorzag al veel lawaai maar het viel goed mee, er was geen harde muziek, ze praatten en aten gewoon en om half 11 was alles stil. Wij waren er ook vroeg ingekropen, morgen verder trekken naar de Algarve, naar Lagos.

Vrijdag 17 juni

Nou, dat is allemaal iets anders gelopen dan gepland.

Vanmorgen al vroeg wakker dus om half 10 stapten we al in de auto om te vertrekken. Alleen, er was direct een probleem, de koppeling deed het niet. Jan keek er naar, de camping baas keek ernaar, die belde nog 2 vrienden, mecaniciens, en iedereen zei hetzelfde, pomp van de koppeling kapot, op zich geen drama maar moest wel vervangen worden. Alleen, die mecaniciens hadden geen tijd, maandag pas want het was een brugdag, gisteren was het een feestdag geweest (vandaar de plotse drukte op de camping waarschijnlijk) en het was sowieso overal heel druk.

Dus belde ik om 10 voor 10 naar ethias assistance, daar hebben we tenslotte zo’n verzekering voor, en destijds in Kroatie hadden ze ons heel goed geholpen.

Een vriendelijke jongen die een dossier ging opstarten. Maar daar hoorde ik niets meer van, nog maar eens gebeld, nu een vriendelijk meisje die voorstelde om de auto te slepen naar een garage en wij ondertussen in een hotel. Ik vroeg of dat een hotel in Lagos kon zijn, dan konden wij ondertussen gewoon verder met onze vakantie, qua kosten en ligging, (net geen 100 km maar 90 km), kon dat dus zij ging dat regelen en terugbellen. Ondertussen moest ik allerlei gegevens doorsturen, foto’s van onze ID, waar we precies zaten en zo.

Niets meer gehoord, wel een Portugese jongen die belde om de sleepdienst te regelen. Alles zou dus in orde komen.

Alleen hoorden we maar niets meer, dus wij maar wachten.

We waren allang blij dat we gewoon op de camping stonden en niet ergens langs de kant van de weg. Maar het was wel zo raar dat we zonder enig probleem of indicatie van een probleem hier zijn aangekomen, 2 nachten stil gestaan, en nu zomaar kapot.

Aangezien we niets meer hoorden maar weer eens naar België gebeld, degene die ik ‘s morgens had gesproken was net niet beschikbaar maar ze zou terugbellen werd er beloofd, niets meer, wel Portugese jongen verschillende keren gesproken.

Rond 14h kreeg ik een sms dat de sleepdienst er om 15h zou zijn. Ok, dat was al iets, maar waar was die taxi?

Het duurde maar en duurde maar, niemand te zien. Nog maar eens naar Portugese jongen gebeld, het was nu weer een ander, opnieuw uitleggen, opnieuw in de wacht hangen terwijl hij het uitzocht, het zou nog 20 min duren, na drie kwartier nog eens bellen, het zou nog 15 min duren…

De campingbaas was ondertussen super lief, er was voor alles een oplossing, we mochten zelfs in zijn huis in Milfontes gaan zitten, hij zat toch op de camping, echt aardig, maar niet nodig, wij gingen naar Lagos.

De snaai van onze Nimbus 2019

Enfin, om kwart over 5 kwam de taxi opgereden, die man was ook niet blij, die kwam van Lissabon (???) was naar de garage gestuurd, 50 km verder dan waar wij zaten, daar waren wij uiteraard niet, en daar had hij te horen gekregen waar we wel zaten, dus weer 50 km terug en nu moest hij ons weer 90km zuidelijker brengen.

Hij had de naam van een hotel, niet in Lagos maar in Silves, 30 km verder….

Dus ik maar weer naar België bellen, nu had ik Sophie aan de lijn, die verbaasd was dat ik niet was terug gebeld. Degeen die ons dossier had behandeld was er ondertussen niet meer maar Sophie was wel behulpzaam en zocht het op. Nee, Lagos was niet gelukt, Silves was het beste dat ze konden doen. Tja, dan moest het maar, we hadden ondertussen 7,5 uur naast de camper gezeten en wilden nu wel eens weg.

Samen met de bagage wachten op de taxi en sleepdienst

We hadden al onze wandelrugzakken en 2 draagtassen ingepakt met kleren, en toestellen en alles wat we konden verzinnen wat we de komende dagen nodig zouden hebben en dat kon de taxi in. Net toen we gingen vertrekken kwam de sleepdienst dan toch, om half 6, en we zagen nog net dat onze Nimbus de vrachtwagen op zou worden getrokken terwijl we zelf wegreden in de taxi.

De Nimbus wordt weggetakeld

Om half 8 kwamen we bij het hotel in Silves aan, keurige kamer met balkon dat een schitterend uitzicht heeft op het kasteel van Silves, echt prachtig.

We gingen eten in de stad, op aanraden van de hotelmanager, in een kiprestaurant. Het zat helemaal vol maar na wat schuiven met tafeltjes hadden we toch plaats. Je had de keuze tussen gewone en spicy gegrilde kip, wij namen de spicy.

Kiprestaurant: keuze tussen gewone en spicy kip

Frietjes erbij, een gemengde salade, fruit toe, een soort geconfijte sinaasappel met kaneel, best lekker. We vroegen de rekening en ze zei: 70€. Wij keken elkaar verdwaasd aan, dat was toch wel super duur, het was niet slecht maar ook niet spectaculair. En ik dacht ook direct: we zijn stom geweest, we hebben zelfs niet naar de prijs gevraagd, blij dat we toch een tafel hadden, toeristenval, dom van ons.

Jan haalde 50€ boven en zocht naar 20€, het meisje begreep direct het misverstand, het was 17€, ( seventeen) , not 70€ ( Seventy) We hebben met zijn drieën wel gelachen, want ja, dat was toch wel veel, ze kreeg dus 20 en de rest mocht ze houden.

En nu zitten we dus in een hotel in Silves, en niet in Lagos waar we morgen onze huwelijksverjaardag zouden vieren.

Het kasteel van Silves by night

Zaterdag 18 juni

Wat een geweldige dag vandaag, onze trouwdag dan nog, 34 jaar getrouwd vandaag!

Vannacht had ik amper geslapen, ik maakte me zorgen over mijn planning, zat in gedachten te schuiven maar het lukte niet om de planning aan te passen zodat alles nog steeds klopte.

De oplossing was simpel, we moesten weg uit Silves en naar Lagos, en wel per direct.

Het was anders wel geweldig opstaan, ons balkon met schitterend uitzicht op het kasteel van Silves, en dan een mooie blauwe lucht erboven, dat was al een geweldige start van de dag.

Het kasteel van Silves, uitzicht vanaf ons balkon in het hotel

Omdat ik zo vroeg wakker was had ik al een mail gestuurd naar Ethias assistance, even opgelijst hoe mis het gisteren was gelopen en dat we uiteindelijk in de verkeerde stad waren terecht gekomen, dat ik zelf in Lagos had gezocht naar hotels en een appartementje/studio had gevonden, en of ik die per direct mocht boeken, en of ze mij dringend wilden contacteren hierover.

Want het moest snel gaan, het was uitzonderlijk dat ik zo iets leuks kon vinden dat nog vrij was, voor dezelfde dag en voor die prijs, op een goeie locatie. Ik was bang dat het anders bezet zou zijn.

Eerst gingen we ontbijten in de eetzaal, ontbijtbuffet, altijd wel eens leuk, en daarna nog wat op het terras van het hotel in de zon zitten, met weer dat prachtige uitzicht.

Ik kreeg al snel telefoon van Nashua, en die was super behulpzaam, ze vond ook dat het allemaal fout was gelopen en beloofde beterschap, zij zou zeker terugbellen. Dat deed ze ook, en we mochten boeken in Lagos, hoera!

Ik boekte, en wij pakten snel onze spullen weer in, en namen een taxi naar Lagos, een dikke 30 km verder, of terug eigenlijk. We hebben in ons leven nog niet zoveel taxi’s genomen als tijdens deze vakantie, dit was nummer 5 geloof ik.

Enfin, hij bracht ons naar het appartement, we waren hier om ongeveer half 12, met onze bagage, maar mochten pas inchecken om 15h. Maar we hadden wel de sleutelcode en konden al binnen, dus bagage afgezet, de schoonmaakploeg was duidelijk nog niet geweest, badpak aan, handdoek en spullen in een tas gepropt en wij direct weer weg.

Ponte de Piedade in Lagos

Op naar Ponto de Piedade, wat het mooiste stuk van de Algarve zou zijn.

En mooi was het, nog geen half uurtje lopen vanaf het appartement naar dat stuk.

Ponte de Piedade in Lagos

Het was wel heel druk, toeristisch, over die strandweg reden maar auto's en campers en bussen, en de moed zonk wel een beetje in mijn schoenen.

Eenmaal echt ter plaatse viel het eigenlijk wel mee qua volk.

Ponte de Piedade in Lagos

We klauterden daar over die rotsen en langs trappen, en hadden het ene wow moment na het andere, het was zoooo mooi, zo indrukwekkend, die goudkleurige rotsen en rotsformaties naast en in die blauwe en groene zee, onder een blauwe lucht, het was perfect, en zoooo fotogeniek , ik bleef maar foto’s wegknippen, en het lukte ook om foto’s te maken zonder iemand er op, ook op zee want de kayaks en toeristenbootjes waren ook massaal aanwezig.

Ponte de Piedade in Lagos

We hebben dan nog een hele wandeling gemaakt aan de andere kant, die veeeel minder druk was en minstens zo mooi, weer allemaal van die prachtige houten plankieren/wandelpaden, ze hebben het hier echt mooi voor elkaar. We wandelden en genoten, nog een tijd op een rots zitten genieten van het geweldige uitzicht, en we hebben op Ponte di pietade wel een uur of 3 doorgebracht.

Daarna zijn we naar Praia Camilo gelopen, een prachtig strand omgeven door rotsen, afdalen via een heleboel houten trappen. Ik dacht direct het beeld te herkennen van een foto die ik gezien had en wat ik ook hoopte in het echt te zien, en hier was het dan onverwachts. Alleen, op die foto stond er niemand, en hier was het heel erg druk, echt een vol strand.

Ponte de Piedade in Lagos

Praia de Camilo

We vonden toch nog een plekje en hebben daar ruim een uur op het strand gelegen, wat uitzonderlijk is voor ons, zelfs nog met mijn voeten in zee geweest maar dat vond ik toch net iets te koud, zelfs Jan liet het daarbij.

Maar het was daar ook mooi en het was heerlijk.

En overal tegeltjes op de muren, deze vond ik wel mooi

Daarna zijn we teruggelopen naar het appartement, nu mochten we echt binnen, de kuisploeg was geweest en we konden het verkennen.

Het is geweldig, niet groot, meer een studio, dubbel bed, tafel en stoelen, kitchenette met ijskast, microgolf en 2 inductieplaatjes, waterkoker, kastjes vol borden en glazen en keukengerief, echt compleet, mooie nieuwe badkamer, en dan het allerleukste, een heel groot terras, we zitten op de bovenste verdieping, twee hoog is dat, en kijken over de hele buurt uit, er staat nog een eettafeltje en ook nog 2 ligstoelen en er is nog veel plaats over, echt groot.

Ons appartementje in Lagos

Terras van het appartement, op 10 minuten van de zee

Ik was zo blij, de locatie is geweldig, op een 10 minuten lopen van het strand, en van de oude stad, en dan zo leuk en schoon, en voor die prijs, 81€ per nacht, en dat zo last minute, letterlijk. Ik heb geboekt en anderhalf uur later stonden we hier.

We besloten om eerst eens naar de winkel te gaan, wat drinken kopen, en vooral, een lader voor de telefoons en Ipads. In de camper laden we alles direct op usb, en dat kan hier dus niet, en alles begon gevaarlijk leeg te lopen, onze batterypacks (zelfs ook nog meegepakt in de haast van het inpakken voor minstens 3 dagen) waren ook al leeg, kortom, we moesten dringend een adapter kopen voor in het stopcontact.

In de intermarche, 2 km lopen vonden we er geen, maar wel drinken en croissants voor het ontbijt morgen, en koffie en thee, we waren voorzien.

Gelukkig was er naast de intermarche een fnac, die zijn hier vrij veel, en daar vonden we dan toch een goeie stekker. Dus wij helemaal blij weer terug.

Hier lekker op het terras in de zon gezeten, gedoucht, ons mooi gemaakt om uit eten te gaan.

Cadeau van mijn liefste: een echt blad, verzilverd

We twijfelden alleen naar waar, in mijn hoofd had ik een leuk terrasje in de oude stad voor mij gezien. Maar onderweg naar de winkel waren we ook nog leuke restaurantjes tegengekomen, met een interessante kaart.

Na onze niet zo goed gelukte maaltijd in de toeristenstad Porto, en de geweldige maaltijden in juist kleinere gehuchten besloten we om dus niet in het toeristische deel van Lagos te gaan eten maar buiten het centrum, op 400m van het appartement.

Geweldige keuze want het was super super lekker, en weer spotgoedkoop, Jan had Portugese steak, perfect gebakken en ik baby squid, gebakken in knoflook, en daarna nog een lekkere ijstaart, tarta romantica, vond ik wel passend voor ons huwelijks verjaardags etentje.

Het was een feest, een geweldige afsluiter van een geweldige dag.

Zondag 19 juni

Ik was al idioot vroeg wakker, om 5h, eerst wat op het terras gezeten terwijl de zon opkwam. Jan sliep nog en ik besloot om van de vroegte en het weer te profiteren om foto’s te gaan maken van het strand, zonder mensen er op.

Dus ik op pad, om kwart over 6, onderweg zwaaiden nog een paar politie agenten naar mij, zo vriendelijk.

Ik liep weer naar Praia Camilo, en nu dus zonder drukte en zo kon ik nu foto’s maken. Alleen, de zon stond nog laag en ik moest er bijna tegen in kijken, het effect was dus niet helemaal wat ik gehoopt had.

Praia de Camilo in de vroege ochtend, geen kip te zien

Daarna doorgelopen naar Praia Dona Ana, en vervolgens naar Praia Pinhao, waarvan ik had gelezen dat er ook nog grotten waren die mooi waren bij ochtendlicht. En ik vond het allemaal direct, klauterde weer naar boven en beneden, en genoot van de rust, alleen wat joggers, een wandelaar hier en daar, en een paar ook gewapend met foto camera, met hetzelfde doel als ik.

Praia Pinhao

Om 8h was ik terug en we ontbeten op het terras, zalig.

Maar tegen 9h begon het te bewolken, daar had de weer app ook voor gewaarschuwd, zwaar bewolkt tot 12h.

We hebben het dus rustig aan gedaan, zitten lezen, en om de beurt alle batterijen opgeladen die allemaal behoefte hadden aan nieuwe energie.

Tegen een uur of 1 begon het meer open te trekken en zijn we naar de oude stad gelopen van Lagos.

Oude stad van Lagos

Eerst leek het uitgestorven, we kwamen amper een kip tegen, ik dacht dat het kwam omdat het zondag was. Maar nee, tegen dat we het centrum bereikt hadden bleek werkelijk iedereen daar samen geklonterd, alle toeristen zaten daar op terrasjes, de souvenirwinkeltjes en kraampjes waren daar zwaar vertegenwoordigd en het was wel gezellig bruisend, verschillende live muzikanten overal. We hebben daar wat rondgelopen door de straatjes, weer schattige huisjes gezien, ofwel betegeld, ofwel mooi geverfd, we hebben nog een ijsje gekocht, nog wat chocolade boterkoeken voor morgenochtend en we zijn terug naar ons leuke appartementje gegaan en hebben op het terras gezeten tot de wind het niet meer lekker maakte.

Lagos

Dan ook binnen gegeten, de schotels die we gisteren in de intermarche hadden gekocht opgewarmd in de microgolf, het was niet echt spectaculair lekker maar we hadden ook niet echt honger. Verder alles wat verspreid lag ingepakt want morgenochtend vertrekken we hier, er komt een taxi ons halen om 10h.

Daar had ik vanmorgen een mail voor gestuurd, en dat lukte ook weer niet goed. Eerst begrepen ze het niet, toen ze het doorhadden beloofden ze een te bestellen en dan een mail te sturen om te bevestigen, die kwam dan weer niet, en daar werd ik zenuwachtig van, maar weer een mail gestuurd en 10 min later belde de taxichauffeur dan zelf, hij zou er zijn. Enfin, dat was al een geruststelling.

Nu wordt het gespannen afwachten wat het verdict morgen gaat zijn, komt alles goed met de Nimbus, en zo ja, wanneer, morgen, pas overmorgen, of nog langer? Het wordt spannend.

Maandag 20 juni

Opgestaan, ontbeten, alles was al ingepakt dus wij stonden om 10h buiten op de taxi te wachten, die belde dat hij 10 min later zou zijn maar wij dan toch op weg om herenigd te worden met de camper, hoopten we dan.

Na bijna anderhalf uur stopte hij bij een piepklein garagetje ergens in de buurt van San Teotonio, we konden niet geloven dat dat het was, en de jongen die daar aan het werk was wist ook niets van een gele Belgische camper, dus even paniek. Maar de baas wist het gelukkig wel, hij stond daar wel degelijk. De baas sprak gelukkig heel goed Engels maar verder had hij geen goed nieuws, als het de pomp van de versnelling was, was het veel werk, de hele motor moest eruit, en dat zou pas vrijdag kunnen… Vrijdag, dan zouden wij richting huis vertrekken, maar daarvoor wilden we toch nog wel wat doen, ik had nog 2 boekingen voor activiteiten in de algarve.. Het was echt een domper en we wisten niet wat we moesten doen, bij de verzekering gaven ze ons de keuze: of wachten tot vrijdag of vandaag/morgen gerepatrieerd worden en dan zou onze vakantie abrupt over zijn. We zaten aan de kant van de weg, tegenover de garage te overleggen, begeleid door het snerpende geluid van een slijpschijf, we wisten het echt even niet meer.

We besloten toch maar te wachten, ik boekte een huisje voor 3 nachten (de garagist beloofde dat hij het voor donderdag zou proberen) in een bungalow camping park zo’n 10km verder en wij gingen binnen in de Nimbus om wat schone kleren te pakken en zo. Terwijl we daarmee bezig waren kwam de garagist nog iets proberen, hij pompte heen en weer op de koppeling, keek onder de kap, goot wat olie ergens in, en….hij deed het gewoon weer…..

Volgens hem konden we verder rijden zolang we dat oliepeil van de koppelingspomp goed in de gaten hielden en bijvulden indien nodig, maar hij gaf geen garanties, we kregen een fles olie mee en wij weer op weg, helemaal ondersteboven van de snelle opeenvolging van de verandering in onze plannen.

Strand bij Zambujeira do Mar

Alleen, ik had net geboekt voor 3 nachten, niet annuleerbaar, voor 99€ per nacht, ook wel zonde. Dus we besloten om daar toch tenminste 2 nachten te blijven. Het was toen half twee en we konden pas inchecken om 16h, dus we reden eerst naar zee, park ligt op 1km van het strand. Daar aan het strand van Zambujeira do Mar een boterhammetje gegeten en vooral wat zitten bekomen van de emoties, mooi strand ook met weer woeste rotsen, zonnig maar weer veel wind. Daarna in het dorpje op een terrasje gezeten, rondgelopen, een ijsje gegeten en toen was het tijd om naar de camping te gaan.

Strand bij Zambujeira do Mar

Zambujeira do Mar

Daar ging het niet soepel, het meisje aan de receptie sprak geen woord engels, wat ik toch bizar vind op een camping maar goed. Ondanks dat ik bij de reservatie alle gegevens al had ingevuld EN ZE DIE geprinte PAPIEREN OOK VOOR ZICH HAD moest alles toch weer opnieuw ingevuld worden op hun eigen formulier, en toen weigerde hun apparaat zowel onze bankkaart als onze visa te accepteren maar gelukkig hadden ze ook een ATM staan waar we dan wel geld uit konden trekken, toen konden we het huisje niet vinden volgens de route die ze aangeduid had, na rondrijden op de camping (waar ik graag had gestaan, zag er leuk uit) bleek dat we een weg voor de barriere in hadden moeten slaan maar daar mochten we volgens het bord niet in maar was toch de enige route. Enfin, tegen dat we het huisje binnen kwamen was ik gestresst en nijdig. Het huisje zelf was van buiten schattig, maar binnen niet heel bijzonder.

Ons huisje op vakantiepark in Zambujeira do Mar

Het leukste was een bad waar we allebei in hebben gelegen en toen was ik weer helemaal kalm en ontspannen. Op het terras gegeten, klaargemaakt met allerlei spullen uit de camper, die voor de deur staat en we hebben alsnog een gezellige avond gehad.

Stel je voor dat we besloten hadden om terug naar huis te gaan…

We hebben vandaag al 2x gecheckt of er nog olie genoeg in zat, maar het peil blijft hetzelfde, en er liggen ook geen vlekken onder de kap, het lijkt voorlopig dus goed mee te vallen.

Dinsdag 21 juni

De langste dag, vandaag hadden we midsommer in Zweden zullen vieren als we de plannen niet hadden veranderd en Portugal hadden verkozen.

Nog geen seconde spijt van gehad overigens, nog steeds dol op Portugal, het ligt me echt, alleen het weer is echt niet zoals we verwacht hadden.

Vanmorgen was het weer behoorlijk zwaar bewolkt, ik heb mijn foto’s bijgewerkt op de computer en achterstallige berichten beantwoord.

Na de middag trok het helemaal open en werd het prachtig weer, echt lekker zelfs.

Ik ben dan ook naast het zwembad gaan liggen, in een ligstoel, me nog eens ingesmeerd met zonnebrandmelk, nog niet echt veel hoeven doen deze vakantie.

Lekker liggen lezen, Jan is er zelfs ook nog bij komen zitten/liggen.

Sterker nog, we zijn ook nog het zwembad in geweest, het heeft een overkapping die nu half open stond. Er was zelfs ook een jacuzzi maar die vonden we toch net een graadje te koud om lekker te zijn en daar zijn we niet lang ingebleven.

Maar ondanks dat was het zalig om in de zon te liggen en te lezen, het was echt een vakantiedag, feestelijk en zonnig.

‘S Avonds zijn we naar het stadje Zambujeira gelopen om daar te gaan eten, we hadden gisteren gezien dat je daar sardines kon eten en aangezien Jan dat nog helemaal niet gehad had deze vakantie moest dat er toch eens van komen.

Strand bij Zambujeira do Mar

Eerst een wandeling door het stadje gemaakt, en uiteraard weer bij de zee uitgekomen, daar nog wat over de rotsen gelopen en de toch wel woeste golven bewonderd, en weer prachtige uitzichten natuurlijk.

Strand bij Zambujeira do Mar

Bij het bedoelde restaurant gingen we zitten maar toen de kaart kwam bleek het eigenlijk helemaal niet bijzonder, zelfs meer een snackbar iets.

Strand bij Zambujeira do Mar

We zaten buiten met zicht op zee, wel leuk natuurlijk, maar er stond weer een strakke wind en we zijn tenslotte toch maar binnen gaan zitten met ons eten, daar zaten we ook bij het raam, nog steeds zicht op zee maar toch wel warmer.

Het eten zelf viel behoorlijk tegen, saai eigenlijk.

Terug op de camping alles wat in het huisje lag terug in de camper gestoken, alleen het hoognodige voor morgen over gehouden zoadat we snel kunnen vertrekken.

Eindelijk weer met de camper op weg, joepie.

Gekleurde huisjes, de 'onze’ is de roze

Woensdag 22 juni

Ik was om 7h al op, beetje zenuwachtig eigenlijk, ontbeten en om 9h vertrokken we.

Aangezien ik niet wist hoe de weg ging zijn (bergweg of autostrade maakt veel verschil als je binnen een bepaalde tijd ergens moet zijn, wilde ik zo snel mogelijk op weg.

En het was ook de eerste keer dat we echt weer met de camper gingen rijden, Jan checkte de olie en daar leek nog steeds evenveel in te zitten, we beginnen er toch al geruster in te worden. Stel je voor dat we ons hadden laten repatriëren terwijl dat dus helemaal niet nodig was, het was een tekort aan olie….

Enfin, wij reden terug naar de Algarve, over kleinere wegen maar we bleken tijd genoeg te hebben.

Om kwart voor 11 kwamen we aan in de haven van Albufeira, waar we een boot zouden nemen die langs de prachtige kust voer om bij de beroemde Benagil cave te eindigen, waarna we ook nog eens op zee op zoek zouden gaan naar dolfijnen.

Gekleurde huisjes in Albufeira

Fontein in Albufeira

Albufeira bleek een kleurrijk stadje, en in de haven stonden wel 10 hokjes van verschillende activiteiten aanbieders broederlijk naast elkaar, het was er wel erg toeristisch. We vonden de onze en hadden toen nog 3 kwartier de tijd. Dus nog even terug naar de camper omdat we de pillen tegen zeeziekte waren vergeten, Jan heeft daar nog wel eens last van.

Enfin, wij de zee op, in een rubber speedboat, met een man of 20 en een gids, Allie Ze deed het vlot in vloeiend Engels en Frans, ze bleek francaise. We voeren langs die schitterende rotsen. Alleen, ik zat aan de verkeerde kant van de boot en had moeite met mooie fotos te maken, er zat altijd wel iemand in de weg met een hoofd of een camera, dat was wel jammer.

Rotsen langs de Algarve kust

We voeren door grotten en langs prachtige rotsformaties en witte stranden, de algarve kust is echt beeldschoon. Alle grotten hebben namen en in de rotsen zien ze ook van alles, zo was er de Portugese sfinx, moby dick, de yellow submarine, king kong,…

Moby Dick

Yellow Submarine

King Kong

Rotsen langs de Algarve kust

We eindigden dus in de Benagil cave, bekend van de foto’s, het was er druk, veel kano’s (die last hadden van de golven die de talloze boten maakten) en boten die een voor een de grot invoeren. De grot was gigantisch hoog met een groot gat in het dak waardoor het licht binnen kwam. Allie maakte nog een foto van ons samen in de grot, die trouwens leuk gelukt is. Morgenochtend gaan we normaal gezien de grot nog eens bezoeken maar dan per kano, zodat we kunnen uitstappen.

Benagil Cave

Daarna gingen we met een rotvaart echt de zee op, op zoek naar de dolfijnen, ze bleken een heel eind uit de kust te zitten (al die boten houden elkaar op de hoogte van de plaats waar ze te zien zijn)

Na een half uurtje over die golven hotsen vonden we de dolfijnen, het bleken geen bewoners van daar te zijn, maar een migrerende groep (je) Er zou ook een kleintje bij zijn maar die heb ik niet gezien. Ik heb ze sowieso amper gezien, ze zaten meestal aan de andere kant van de boot en ik zag af en toe een vin. Ik heb in die 10 minuten, langer heeft het volgens mij niet geduurd, wel 100 foto’s gemaakt, in de hoop dat er een dolfijn opstond.

Wilde dolfijnen voor de kust

En toen moesten we terug, omdat ze zover van de kust zaten moesten we nog ruim een half uur varen en op tijd terug zijn voor de volgende groep, dus dag dolfijnen.

Gek, ik was enthousiaster over die 2-3 dolfijnen die we vorige week bij Troia hebben gezien dan nu, ik vond dit bandwerk, al die boten, een stuk of 5 die allemaal rondcirkelden rond die beesten, en ik zat dus weer aan de buitenkant van de cirkel. Ik heb ondertussen de fotos bekeken, heeeel veel weggegooid, verschillende met vinnen er op, en slechts een paar met een min of meer herkenbare dolfijn. En Jan had niet veel meer geluk, de batterij van de gopro was opeens leeg en de reserve, pas nog opgeladen deed helemaal niets. We hadden nog een toestelletje bij ons en daar wat mee geprobeerd, enfin, het liep niet lekker allemaal.

Terug in Albufeira, terug in de camper, een camping uitgezocht, 14 km verder. We moesten echt elektriciteit hebben om alles weer op te laden, inclusief de huishoudbatterij, dat is al een week geleden en de ijskast was niet koud meer.

We vonden in Armacao de pera een camping met dezelfde naam, groot, net sanitair en vlakbij zee. We zijn vanmiddag ook nog langs dit stadje gevaren, toen we vanavond een wandeling maakten naar het strand herkenden we de houten vissershuisjes die Allie ons vanmiddag nog had aangewezen. Het weer was de hele dag vrij bewolkt gebleven maar tegen de avond klaarde het een beetje op en werd het tamelijk zonnig en we hadden dus nog een mooi zicht op zee.

Meeuwen op het strand van Armacao de pera

Mooi beeld in Armacao de pera

In het restaurant van de camping gegeten, ik een garnalensalade en Jan een Portugese specialiteit, Francehina, wat bizar maar wel lekker was, en zo weird, opeens hoorden we Yves Duteil met Prendre un enfant en even later was ik helemaal bijna in tranen toen ik Danny Vera’s Rollercoaster hoorde spelen, hier, in een restaurant in Portugal, in de Algarve…zo weird.

Morgen vroeg op, we moeten om 9h hier 20 km verder zijn, om met de kayak de benagil grot weer in te gaan. Dat hadden we eigenlijk gisteren al zullen doen maar met het gedoe met de Nimbus had ik dat verplaatst naar morgen.

Maar ze geven morgen de hele ochtend 40% kans op regen….niet leuk.

Eigenlijk werd ik behoorlijk pissig, het weer in Portugal is tot nu toe eigenlijk behoorlijk tegengevallen, en het wordt eigenlijk steeds slechter, ik had toch minstens verwacht dat het in de Algarve mooi zou zijn, en gelukkig hebben we in Lagos, de dag dat het er echt toe deed, wel schitterende blauwe lucht gehad, maar dat was dan ook de enige dag de afgelopen week.

En dus morgen gewoon regen. Ik heb wel gezegd, als het morgen geannuleerd word dan doen we het niet meer, morgen (middag) vertrekken we sowieso terug naar het noorden, richting huis.

We hebben de cave nu toch al gezien, het zou jammer zijn om er niet echt in te kunnen staan en van alle kanten rustig te bekijken, maar ook niet meer dan dat.

Donderdag 23 juni

Vanmorgen ging de wekker om 7h af, in de vakantie. Maar we moesten om 9h in Benagil zijn, en dat was nog een 20 km rijden, en eerst nog ontbijten en inpakken natuurlijk.

We kwamen keurig om 10 voor 9 aan in Benagil. Alleen, we mochten nergens in met de camper, verbodsborden in de straten, gewoon niet toegankelijk, noch Marinha beach, de bekendste en Unesco beschermd, noch Benagil beach konden we bereiken.

Toen ik aan een agent vroeg waar we dan wel moesten staan had hij iets van: zoek dat lekker zelf uit, maar niet hier.

En dat terwijl er bij allebei de stranden prachtige grote parkings waren, maar campers mochten daar dus niet op. Ze zijn echt met een ontmoedigingsbeleid voor campers bezig, tot een paar jaar geleden mocht je overal vrij staan, inclusief ‘s nachts. Nu mag je op sommige plaatsen zelfs overdag niet meer parkeren en zelfs in veel straten gewoon niet rijden, hebben we nu 2 keer gehad, in Zambojeira en nu dus weer.

We vonden dan een plaats, zo’n 2-3 km buiten de stad, enfin, stad... strand met wat huisjes erbij eigenlijk. Gelukkig hadden we de fietsjes bij ons, daarmee scheurden we de berg af naar het strand maar waren toch wel een kwartier te laat voor onze afspraak. Niet dat dat uitmaakte, we kregen een kano, peddels en een reddingsvest en we werden de zee opgetrokken en we kregen een dik uur de tijd.

Het ging direct eigenlijk vrij vlot om te peddelen, ik zat vooraan en Jan erachter. We hadden onze waterdichte zakken bij ons met alle toestellen en telefoons en handdoeken, en onze waterschoenen aan, we came prepared…

Dus eerst naar Benagil Cave, daar waren we gisteren met de boot ook geweest dus we wisten dat het vlak om de hoek was, en ja, na slechts 5 minuten peddelen waren we er al en konden we uitstappen en op het zand rondlopen en rondkijken.

Een beroemde grot, ik was die foto al vaak tegen gekomen doorheen de jaren, toen niet eens wetende dat het in Portugal was, en nu stond ik er zelf in.

Benagil Cave

Bonus was dan nog, de regen die voorspeld was bleef uit en het was zelfs behoorlijk zonnig dus de zon kwam door de verschillende openingen naar binnen. We konden het dan ook mooi zien, een gigantische kathedraal van een grot, met in de top een groot gat en 2 openingen die op zee uitkomen, de blauwgroene zee die daar lag te blinken.

Benagil Cave

En, omdat we zo vroeg waren was het nog niet heel druk, de vele motorboten waren nog onderweg vanuit Albufeira, er waren er nu maar een paar, en dan kayakkers zoals wij, maar allemaal nog heel rustig en overzichtelijk, ik kon dus nog mooie fotos maken van een lege grot, zonder een file van boten die binnen voeren en buiten op hun beurt lagen te wachten. We hebben daar rondgelopen, vanuit alle kanten gefotografeerd en gefilmd, met verschillende toestellen.

Kayakken langs de kust

Daarna zijn we nog langs verschillende andere grotten gaan peddelen, nu had ik beter zicht dan gisteren, en de zon scheen ook mooier, de kust van de algarve is echt prachtig met zijn goudkleurige rotsen en vele vele grotten. Ik was blij dat we het toch gedaan hadden want vanmorgen dacht ik er even aan om het op te geven toen we er maar niet konden geraken, zo blij dat we het toch gezien hebben.

Het was tegelijk ook een mooi afscheid van de Algarve.

Toen we wegreden begon de bewolking hevig op te zetten, zwarte wolken en al, maar wij hebben het nog in de zon gezien, hoera!

En zo gingen we de snelweg op, richting het noorden, om langzamerhand richting huis te gaan.

Het doel was eerst naar Evora, onderweg hadden we al verschillende korte buitjes regen. Zo reden we door Beja, waar vorige week nog de noodtoestand was omdat het 40 graden was, nu bewolkt en af en toe een bui, waar ze vast heel blij mee waren.

Daar nog naar de intermarche geweest, en getankt en verder naar Evora.

Daar was het druk, straten afgesloten, overal tenten en podia, nergens parking, er was een festival van 23 juni tot 3 juli….hadden wij weer.

We reden wat rond en vreesden dat het niet zou lukken om ook maar een plaats te vinden, overal stonden er auto’s geparkeerd.

We vonden opeens toch een plaats op een parking waar ook vrachtwagens stonden, net buiten de ommuurde stad, bij een toegangspoort, en het bleek maar 12 minuten lopen van de Kapel der beenderen, hetgeen waar we voor kwamen, dat was geluk hebben.

Beenderkapel in Evora

We waren er dus al snel en vonden het vlot. En het was indrukwekkend, en raar, een hele kapel waarvan de muren volledig bezet waren met schedels, beenderen, knoken, in allerlei patronen, echt bizar om te zien. Het waarom is me niet duidelijk geworden, dat moet ik nog eens opzoeken. Leuk was ook een miniatuurversie van het hele gebouw, dat konden wij als miniaturisten wel waarderen. Verder was er ook een tentoonstelling van kerststallen, maar liefst 2600 verschillende. Er waren leuke en mooie dingen bij, we zijn toch langs alle vitrines gelopen. Het deel met godsdienstige schilderijen hebben we aan ons voorbij laten gaan, er was ook een multi media room, de totale entree kostte 5€, en dat was het echt wel waard, nog een heel mooi altaar ook, met veel goudversiering. Daarna hebben we nog even in de kerk, waar de kapel bij hoort, rondgelopen, ook hier veel goud.

Evora

Weer buiten bleek het ondertussen weer wat geregend te hebben, we liepen de stad in op zoek naar een geladeria maar vonden er geen en verdwaalden een beetje. Google maps hielp ons weer op weg maar toen barstte er toch een bui los, wij in t-shirt en short, vluchtten onder een boom want anders werden we doorweekt. Ik maakte me het meest zorgen over mijn fototoestel, die houdt niet van nattigheid. Jan had gelukkig nog een plastic regenjasje bij zich, meer een veredelde vuilniszak waar we een extra gat in maakten, twee hoofden, en zo liepen we als Siamese tweeling verder. We kwamen weer bij de mooie stadsmuren waar we ook de stad in waren gekomen en volgden die verder, geen gedwaal meer, en het was nog mooi ook, mooie muren en verder leuke parkjes ervoor. De wolkbreuk was ondertussen gedaan en we vonden de auto ook weer terug.

Het plan was om nog wat verder door te rijden richting noorden en een camping te zoeken.

Die vonden we in Evoramonte, Camping Alentejo, naar de streek hier. Keurige camping, Nederlandse eigenaar, en we hebben hier een geweldig plekje, verscholen achter een haag, lekker afgesloten. De camping ligt wel aan de weg en daar heb je wel wat lawaai van, maar prima voor een overnachting.

We hebben heerlijk in de avondzon, die er ondertussen was doorgekomen, geaperitiefd met brie en een zalige worst van ‘black pig’. Volgens mij was dat de eerste keer deze vakantie dat we echt zo lekker in de avondzon hebben gezeten.

Gegeten en gedoucht, lekkere regendouchekop, en ondertussen trok er weer een nieuwe bui over. Volgende week verwachten ze weer 40 graden hier!

Maar dat gaan wij niet meemaken, morgen verder richting noorden.

Maar deze lange en alweer mooie dag hebben we toch maar mooi weer gehad, in geweldig mooi Portugal.

Vrijdag 24 juni

Vanmorgen vroeg opgestaan onder een strakblauwe lucht, dat zijn we niet gewend…

We zijn ondertussen zo’n geoliede machine samen, het inpakken gaat als een speer en wij op weg, naar Monsanto, een 240 km, dus best wel een afstand, zoveel hebben we al weken niet meer gedaan op 1 dag.

Onderweg begon het al snel weer te bewolken en binnen de kortste keren zat het weer helemaal dicht.

Maar het is hier wel droog geweest, we zagen schapen, en paarden, grazen op stukken grond die totaal geel waren, geen groen te zien.

Maar, na een tijdje zagen we meer blauw in de lucht, en toen meer blauw dan wolken en tegen dat we bij Monsanto waren was het gewoon mooi weer!

Zodra we van de snelweg af waren, het was toen nog een 46 km, stond er al een mooi bruin bord met Monsanto er op, en bij elke rotonde en kruispunt stond het keurig aangegeven, 46 km lang. Echt, die Portugezen hebben dat keurig georganiseerd. Het is net als in Frankrijk, overal langs de weg bruine wegwijzers naar kerken, uitzichtpunten, iets speciaals om te bekijken. Dat heb ik erg gemist in Slovenie en Italie, en had ik hier niet verwacht, het is een aangename verrassing.

We zagen het dorp al uit de verte liggen, tenminste, dat vermoedden we, toen we een berg zagen met een dorpje er tegen aan geplakt.

En hoe dichter we kwamen hoe duidelijker het werd dat het dat moest zijn, we reden over een vlakte waar die berg nogal uit oprees.

De berg oprijden was weer bochtenwerk over smalle weggetjes, maar wel langs de kanten overal parking. We dachten alvast leuk onder een rots te parkeren want we betwijfelden of er boven genoeg plaats zou zijn voor de camper. Toch besloot Jan nog wat verder door te rijden en eens te kijken of er verder nog plek was, in het ergste geval kwamen we terug.

En ja hoor, gedurende de laatste honderden meters nog allemaal lege plekken langs de kant van de weg, met niemand er op. Toen we de eerste geparkeerde auto’s zagen staan zetten we ons ook maar neer, en het bleek toen nog maar 100m verder naar boven klimmen te zijn, we waren er.

Ik had het gekozen omdat ik in een blog van iemand had gelezen: we hebben al veel gereisd en gezien maar hier waren we bij elke bocht zo verrast en zo onder de indruk.. Dat wilde ik dus ook wel zien.

Rotsformaties in Monsanto

Monsanto, in 1938 genoemd als het meest Portugese dorpje van Portugal, ligt dus op een berg die bezaaid is met gigantische rotsblokken, en daartussen, temidden van, naast, onder, in die rotsblokken hebben ze dus destijds hun dorp gebouwd. Veel rotsblokken zijn gebruikt als muren, de straatjes zijn geplaveid met kasseien, de huisjes zijn klein en liggen op verschillende hoogtes, via trappetjes bereikbaar, uitgehakt in de rotsen of gemaakt van stenen.

We sloegen eerst linksaf, weer overal bordjes, kerk a die kant uit, kapel b, naar daar, daar is het huis van huppeldepup, daar is het castello, Wij gingen de kant uit van de joint boulders.

Huisjes tussen en in de rotsen

Zodra we het dorp binnen kwamen werden we begroet door een vriendelijke dikke labrador die vervolgens wel een half uur met ons mee is gelopen, sterker nog, wij volgden hem.

Rotsformaties in Monsanto

En zo kwamen we bij een schitterende indrukwekkende rotsformatie, gigantische keien van meters hoog en breed lagen daar verspreid en het was er prachtig, we hebben daar een hele tijd rondgelopen, langs veel treden uitgehakt in de rotsen, of over kleine paadjes wandelend. We waren al helemaal enthousiast over die prachtige rotsen en toen hadden we het dorp zelf nog niet eens gezien.

Rotsformaties in Monsanto

De straatjes waren smal en schattig, de huisjes klein en lieflijk, gebouwd omheen de rotsen en met steile straatjes de berg op.

We konden er niet over uit hoe mooi en geweldig het was, echt weer een wow moment, en dan heb ik het nog niet over de werkelijk spectaculaire uitzichten gehad, je kon werkelijk kilometers over de vlakte uitkijken, allerlei mooie uitzichtspunten.

Monsanto

We hebben geluncht op een dakterras, hartige pannenkoeken, Jan gevuld met tomaat en champignons, ik met geitenkaas, honing en noten. Het was zalig, dat in ieder geval, en dan de locatie…. Ik denk niet dat we ooit al gegeten hebben met een spectaculairder uitzicht, ook niet aan zee. Het was geweldig, fenomenaal, we waren helemaal lyrisch, lekker eten op zo’n geweldige plek.

Lunch in Monsanto met spectaculair uitzicht

Daarna nog wat straatjes doorgelopen tot we het hele dorpje wel hadden gezien, het was een soort doolhof van straatjes, kris kras door elkaar, met een rare structuur omdat ze om de rotsen heen moesten bouwen.

Het kerkhof van Monsanto

Ik was zo blij dat we toch gegaan waren, vanmorgen was ik aan het twijfelen omdat we er wel een heel stuk voor moesten omrijden, maar dat was het dus meer dan waard, echt een must do. En het was helemaal niet druk, maar gezien het aantal voorziene parking plaatsen denk ik dat het in het hoogseizoen wel veel drukker is.

We moesten dezelfde weg terugrijden naar de autostrade en dan nog 30 km tot we bij de camping waren.

Daarvoor moesten we eerst door het stadje Carvalho, eerst via de rondpunten, daarna steil de berg op via supersmalle straatjes, Jan moest zelfs zijn spiegel inklappen. Het was een uitdaging om bij de camping Paio te komen, die op 900m hoogte ligt, in het natuurpark Serra da Estrala, wat we morgen gaan bezoeken.

De camping zelf is niet spectaculair, veel vaste caravans, maar wij staan helemaal alleen op het camperveldje, een plaats in de schaduw, onder de bomen, dat is leuk in de hitte, maar nu wilden we van elk zonnestraaltje genieten en hebben dan ook tafel en stoelen naar een ander stuk gesleept waar wel nog zon was en daar gezeten tot de laatste zonnestralen achter de bomen verdwenen waren.

En toen werd het snel koud, zo in de bergen, en zijn we gauw lekker binnen gaan zitten, in ons ‘nest’ zoals we onze slaap/zitplaats noemen, alweer naar analogie met Harry Potter, zoals de Nimbus en de snaai op het dak.

Nog 3 dagen en we moeten Portugal verlaten, het einde is nu echt in zicht.

Maar daarvoor hopen we nog wel wat mooie dingen te zien, nog meer, en we hebben al zoveel moois gehad….

Zaterdag 25 juni

Vanmorgen opgestaan onder een zwaar bewolkte hemel en koud dat het was.

Ok, we zaten in de bergen op 900m maar dit was toch echt niet leuk.

Snel ingepakt en het Natuurpark Serra da Estrala gaan verkennen. We stegen verder en verder, hoogtebordjes gaven 1200m aan, en toen 1600m, de hemel brak wat open, het uitzicht was geweldig en het werd mooier en mooier. Geweldige rotsformaties, gigantische keien, en dan heb ik het over een doorsnede van 2m en meer, lagen overal verspreid op de berghellingen. Jan werd helemaal enthousiast, dit was echt zijn ding. Ik vond het ook prachtig, echt mooi, maar zo steil omhoog rijden langs afgronden vind ik minder.

Indrukwekkende rotsen in het natuurpark Serra dela Estrala

Het ene geweldige uitzichtspunt na het andere kwam voorbij, met uiteraard keurige bordjes met uitleg. We zijn bij verschillende gestopt om wat rond te kijken.

Het allermooiste was de Covoes do Aberdade et Albergia, een rotswand in de verte, met een vallei en hellingen met bloeiende brem, zo mooi en indrukwekkend. Op foto komt het nooit zo mooi over maar ik vond het schitterend en Jan was helemaal super enthousiast.

Serra dela Estrala : Covoes do Aberdade et Albergia

We reden verder die vallei in, met nog wat stopplaatsen, en zagen nog een herder met een kudde geiten.

We waren op weg naar de concho de covalas, een soort trechter in het water. De tom tom had hem gevonden dus die volgden we braaf, het zou een 30 km zijn, we kwamen eerst nog door het stadje Manteigas en gingen toen weer steil omhoog de bergen in, en stopten nog bij een uitzichtspunt vanwaar je de vallei van de andere kant kon zien.

We reden weer langs geweldige rotsformaties, het weer werd weer slechter, op sommige punten hingen de wolken zo laag dat we op gelijke hoogte reden, raar om te zien.

Uiteindelijk kwamen we bij de plaats waar die trechter moest zijn, alleen stond er op het bordje Vale de Rosim, wat trouwens ook op mijn lijstje stond, een stuwdam eigenlijk. Het was daar heel koud, we moesten echt onze jasjes aantrekken want anders was het niet uit te houden. We hebben daar wat over die dam gelopen maar het was te koud en winderig om er echt van te genieten, hoewel het best mooi was.

Vale de Rosim

Google maps leerde ons dat we ook helemaal verkeerd zaten, stomme Tom had ons naar de verkeerde plek gestuurd, we moesten weer 30 km rijden om bij de concho te komen.

Nu werden we eerst over een weg gestuurd die amper verhard was, en heel kapot.

Daarna werd de weg beter maar het weer slechter, het zicht werd minder en minder door de laaghangende wolken. We reden door een dorpje en moesten toen weer een andere berg op en toen zagen we echt bijna niets meer, een grijze mist, je kon geen 20m ver zien, dus de hele (prachtige?) omgeving zagen we niet.

Ik was heel bang, ik ben al niet op mijn best in de bergen maar met dit slechte zicht vond ik het helemaal doodeng.

Toen moesten we afslaan, een klein weggetje in, en dan was het 5 km verder op die weg.

We zagen de toegang tot die weg zelfs niet eens, en toen we er toch maar op reden, puur rijdend op google maps, bleek dat een volledig onverharde weg te zijn die in het niets verdween. Volgens de kaart reden we ook langs een meer, dat we al helemaal niet zagen, dus van de weg afraken was ook niet echt aan te raden, en we zagen echt helemaal niets, misschien 10m.

5 km was ook te ver om te gaan lopen, want ook weer 5 km terug, en we besloten dat het onverantwoord was om verder te rijden. Dus helaas, de concho de colvaos zouden we niet zien.

Ik wilde ook zo snel mogelijk de bergen uit, de mist uit.

Dus we gaven de eindbestemming van de dag in, terwijl het plan eigenlijk was om de dag in dat natuurpark te blijven, maar ja, als je niets zag.

We moesten dus weer een heel stuk die berg af, waar we met moeite door de mist opgeploeterd waren, maar gelukkig werd het weer wat beter en trok de mist op.

Het was nog 90 km rijden, over mooie wegen, en de zon kwam er steeds meer door.

Toen we om een uur of drie op camping municipal de Meda aankwamen was het gewoon zonnig en lekker. We hadden ook toegang tot het hiernaast gelegen zwembad maar dat vonden we toch te fris. Prima camping verder, net sanitair, we hebben een mooie plaats, aan het einde dus geen buren aan de ene kant, en uitkijkend op weer van die mooie rotsen, de wifi is behoorlijk goed, en dat voor 12,15€ per nacht.

Ook nog grappig, er stond een caravan en Jan zei direct: ik ken die man. En later spraken ze hem aan, dat waren onze naaste buren op de camping in Evoramonte, onze bus valt natuurlijk wel op.

Lekker nog wat met het thuisfront gechat, berichten beantwoord, en gelezen, lekker in de zon, zelfs half onder de luifel, ik werd weer helemaal zen.

Maar zodra de zon achter de rotsen was verdwenen werd het weer heel koud, een gemene wind ook, en we hebben in lange broek en met jasjes aan zitten eten en zijn vroeg in ons warme nest gekropen.

Portugal is prachtig maar het weer is toch een serieuze tegenvaller, het was 13 graden deze avond, en morgen word het ook weer niet warm, zegt de weerapp, 20 graden. Dat hadden we toch echt niet verwacht.

Morgen gaan we de Douro vallei afrijden, en zit het er echt bijna op.

Zondag 26 juni

Gisteravond was ons opgevallen dat de achterband nogal plat stond dus die zijn we vanmorgen eerst maar eens gaan oppompen bij een benzinestation.

En we waren vertrokken voor een dagje rijden door de Dourovallei, over de beroemde N222.

Het begin was bij Peso de regua, dus daar moesten we eerst naar toe, alhoewel we eigenlijk al meer bij het einde zaten.

We reden door mooie landschappen, eerst vlak en met bomen, door dorpjes met veel versieringen, het was zondag en blijkbaar overal feest, er ging ook ergens een processie uit, allemaal versierde tractors en een beeld op een kar, en oude madammekes in hun mooiste zwarte jurken die kwamen kijken.

Het weer was half bewolkt, half zonnig, eigenlijk zoals we het al vaak hier gehad hebben.

De Douro vallei

De wegen waren goed en rustig dus het was ontspannen rijden. Behalve ergens op een klein bergbaantje binnendoor waar we over gestuurd werden toen we niet over de autostrade wilden, dat was even heel moeilijk, super kleine stenige weggetjes en uiteraard ook weer steil. Maar we zagen wel een paar fantastische uitzichten en zijn een paar keer gestopt om daar van te genieten en foto’s te maken.

En zo kwamen we dan bij dan bij het begin van de N222, daar was het vrij druk, er was een grote wandelbrug over de Douro, een machtige brede rivier maar Jan reed direct verder.

Onderweg waren er overal stopplaatsen voorzien en we zijn op verschillende gestopt om te kijken en foto’s te maken van de Vallei en die grote blauwe rivier.

De Douro vallei
Overal, overal waren wijnproeverijen, want dat is de grootste attractie daar, op alle hellingen van de bergen staan duizenden, zo niet miljoenen wijnstokken. En per helling staat in grote letters de naam van het wijndomein of Porto, want dat is dus de streek van de Porto, die wordt per boot over de rivier naar de gelijknamige stad verscheept.

Ik weet er niet veel van maar Sandeman kende ik wel en vond ik wel grappig om die te zien staan.

De wijngaard van Sandeman

We maakten nog een omweg via het dorpje Pinhao maar daar vonden we niets aan en zijn daar weer weggereden, de grootste attractie daar was de boot die over de Douro heen en weer voer, naar Peso de regua.

De Douro vallei

Verder de N222 gevolgd, nu de bergen in en op, en gestopt bij verschillende uitkijkplaatsen want de views waren spectaculair, zo jammer dat dat niet overkomt op foto.

De Douro vallei
Onderweg bleven we maar langs wijngaarden rijden, waarbij dan ook nog olijfboomgaarden kwamen, en kersen, en perzikken, het was een grote boomgaard, en het was vrij goed weer, veel blauw, dat maakt het toch leuker, zeker als je zo ver kan kijken.

De Douro vallei

We hebben die route een 60 km gevolgd, bijna tot in vila coas de foz.

De Douro vallei

Waar zouden we vannacht gaan slapen? ik vond een camping in het national park van de Douro, plan was om daar 2 nachten te blijven maar dat was nog weer 60 km de bergen in. En als we dan vertrokken weer de bergen uit over die kronkelweggetjes en dan hadden we niet meer genoeg tijd voor de terugreis.

En opeens kwam er een eureka moment.

Wat als we nu eens doorrijden naar het noorden, naar Braganca, Gondesende, en dan op de camping gaan staan waar we onze reis door Portugal begonnen zijn, dat vonden we allebei een zalige camping, en was even ver als de bergen in maar dan zaten we al op de goede weg, vanaf Braganca rijden we zo Spanje binnen.

Ja, dat was het, daar een dagje rust houden, en dan de trip huiswaarts aanvatten.

Dus zo gezegd, zo gedaan.

We hielden onszelf voor dat de beste plaatsen wel bezet zouden zijn dus dat het misschien kon tegenvallen. ‘Onze’ geweldige plaats was idd bezet, maar die andere geweldige plaats die vorige keer bezet was bleek nu nog vrij.

Dus nu staan we daar, helemaal alleen, met uitzicht op bomen en struiken en niemand in de buurt. Zaaaalig.

Rust op camping Cepe Verde in Gondesende

Helemaal zen, lekker zitten lezen in de zon, die behoorlijk scheen, strakblauwe lucht en al 😳

Maar tegen de avond voelde ik me niet zo lekker, snotterig, en vooral spierpijn, trillerige benen, duizelig, echt niet goed.

Dus daar doemde het gevreesde scenario op, had ik covid?

En zo ja, wat dan? Dan ging Jan het uiteraard ook krijgen.

Zo snel mogelijk richting huis rijden zolang hij zich nog goed voelde was de optie, en zo ver mogelijk rijden zodat de kinderen ons eventueel konden ophalen.

En daar kwam ook nog het probleem bij dat de achterband weer nogal leeg was, dus daar was echt iets mee mis, ook dat nog.

We besloten om morgen te kijken hoe ik me voelde, indien goed dan ging Jan naar een garage die hij opgezocht had, 10km verder, en kwam terug. Als ik echt slecht was pakten we alles in, gingen naar de garage en reden dan zo snel mogelijk door naar huis.

Gelukkig begon ik me in de loop van de avond al beter te voelen, en kreeg ik meer hoop. Nu denk ik dat het een soort zonneslag is geweest, want het gaat al veel beter na een avondje in ons nest, kijkend naar oude afleveringen van Dr.Who

Maandag 27 juni

Vanmorgen voelde ik me prima, niets aan de hand, wel slecht geslapen omdat ik me zorgen maakte.

Met de autoband was het minder, die stond zo plat dat er niet mee te rijden was.

Gelukkig toverde Jan, altijd goed voorbereid zijnde, nog een soort voet/handpomp uit de Nimbus en kon de band genoeg oppompen om naar de garage te rijden.

Ik bleef ondertussen hier, van alles uit de Nimbus gehaald wat ik vandaag nodig zou kunnen hebben, mijn leesstoel, zonnebrand, wcpapier, drinken, tabak, badpak, handdoek, enfin, een hele stapel, want we hadden geen idee hoelang het zou duren.

Dus hij weg, hij was er al snel en hield me via messenger op de hoogte. Ze lieten daar alles vallen waar ze mee bezig waren, vonden het gat al snel, de boosdoener was een stukje ijzer van een cm lang, tap erin gestoken, en klaar…. En dat voor de volle som van 5€….. In minder dan een uur stond hij weer op de camping, allebei helemaal blij dat het zo simpel, snel en goedkoop was opgelost. Stel je voor dat we ergens langs de autostrade hadden gestaan met een lekke band, dan was het noch snel noch goedkoop geweest, weer de verzekering inschakelen en al, en daar had ik echt geen zin in. Nee, dit was ideaal, een opluchting.

Lekke band door dit stukje ijzer

Dus we konden even helemaal ontspannen en een middagje niks doen op deze zalige super rustige camping, Cepo Verde in Gondesende, de batterijen opladen voor de lange weg terug naar huis.

En lekker niks doen is het geworden, het was een zaaaaalige ontspannen middag. De zon scheen, de lucht was strakblauw, dit was het weer wat we verwacht hadden in Portugal, en dus de allerlaatste dag heeft het land laten zien dat het dus wel kan, het was niet te heet, gewoon zalig.

Onze laatste avond in Portugal zijn we nog eens gaan eten op de camping, even checken of ze al wat meer geleerd hadden bij de service. Er waren nu veel minder tafels en je moest reserveren. Er waren fouten verbeterd maar toch ook nog niet alles.

We namen paté als voorgerecht, dat is iets wat ze in Portugal niet hebben, en dat mis ik wel. En de paté hier bleek ook een flater, het waren letterlijk 2 kuipjes smeerpate, ieder 1 met wat brood, heeeeel raar.

Voorgerecht: paté, dus ieder een kuipje op een bord

Het hoofdgerecht was wel heel lekker, maar kwam wel weer toen wij nog met het voorgerecht bezig waren, en die bordjes zijn tot het einde op de toch al kleine tafeltjes blijven staan.

Na het eten wilden we nog even een selfie nemen vanaf het terras, met de Nimbus op de achtergrond. Een Nederlander bood aan om die voor ons te nemen en we raakten in gesprek. Bleek dat zij ons al in Pinhao hadden zien rijden, onze Nimbus valt nogal op, zeiden ze letterlijk We vergeleken wat Portugal ervaringen en zij hadden ook op de camping in Guincho gestaan, ook in Amarante, Sintra, Aveiro en Evora geweest, ook dol op Portugal, en nu ook richting huis…

Want ja, voor ons zit het er op, morgenochtend inpakken en vertrekken naar huis, we hebben 4 dagen dus we kunnen het rustig aan doen.

Prachtig sanitair op de camping, hier douches met posters van de 4 jaargetijden

Dinsdag 28 juni

Vanmorgen om 10h van de camping vertrokken en nog bij een supermarkt binnen gesprongen om nog wat wijn te kopen, de wijn die we de hele vakantie al gedronken hebben, zo lekker dat we een paar flessen mee naar huis wilden nemen.

En ja, toen was het echt zover, we zaten niet ver van de grens met Spanje, en ik vond het echt wel jammer om afscheid te nemen van dit heerlijke land.

Ondertussen kreeg ik bericht van Thijs dat hij vandaag kaartjes voor Bruce had kunnen kopen, voor volgend jaar 18 juni, onze 35e huwelijksverjaardag, dankzij zijn connecties, want alles was binnen het uur uitverkocht. Dus volgend jaar gaan we in mei naar Rome voor een volledig concert, en op onze trouwdag nog eens voor een festival concert, we zijn toch gelukzakken.

Spanje zijn we doorgevlogen, een keer gestopt om te tanken en een haastig boterhammetje en door, want we wilden vandaag al Frankrijk bereiken.

Hoe dichter bij de grens van Spanje en Frankrijk, hoe drukker het werd, het was ook spitsuur. En dat bleek helemaal in Frankrijk, ik had een camping uitgezocht aan zee, niet ver over de grens, in Saint Jean de Luz, camping Soublet, vlakbij zee. En echt, zodra we de autostrade afreden was het verkeer direct een puinhoop, druk, stoplichten, file en opstoppingen, al direct heimwee naar Portugal waar we dat geen een keer hebben hoeven meemaken.

Maar goed, we kwamen op de camping, er was plaats genoeg, we hebben zelfs een plaats met zicht op zee.

Uitzicht vanaf camping Soubelet in st Jean de Luz (Fr)

We hebben een wandeling gemaakt naar zee, het is letterlijk 100m, twee trappen af en je bent er.

Het strand van st Jean de Luz

We hebben daar een tijd gezeten, genieten van het prachtige weer, de hele dag geen wolkje gezien, en de golven die op de stenen beukten, het was zalig.

Ondertussen was het al 8h, ik zou koken maar het was te verleidelijk om op een terras direct aan en met uitzicht op zee te gaan eten, simpel, ik een schotel met cruditees, en Jan een uitgebreide hamburger, niet zo goedkoop als in Portugal helaas, maar kom.

Terug naar de camping, het hele eind…😊 en daar wat op mijn Ipad gezeten, met uitzicht op zee. Ik zag dat de zon bijna onder ging en ben met fototoestel nog snel naar de zee gelopen en ja, ik heb nog een prachtige volledige zonsondergang mogen zien, werkelijk helemaal in zee, een hele mooie.

Prachtige zonsondergang

Helemaal blij, een echt geslaagde vakantie is onder andere met een mooie zonsondergang, voor mij toch. Dus hoera!

We twijfelden of we hier een of twee nachten zouden blijven, maar de weer app voorspeld morgen bewolkt en veel kans op regen dus we rijden toch maar verder naar boven, het plan is te rijden tot vlakbij Orleans.

Woensdag 29 juni

Opstaan, over de zee uitkijken en ontdekken dat die in plaats van mooi blauw zoals gisteren er nu donkergrijs uitziet, en met een donkergrijze lucht erboven…

Dus inpakken en wegwezen, op naar Orleans. We springen nog binnen bij een intermarche om lekker paté en rillettes te kopen, dat heb ik gemist in Portugal, nergens een fatsoenlijk stuk paté te vinden.

De autostrade op en daar zijn we op gebleven, eindeloze kilometers onder een grijze lucht. We waren bang voor files bij Bordeaux maar dat viel mee, aan de andere kant daarentegen, kilometers lange sliert van file en langzaam rijden.

Niet dat het bij ons daarom opschoot, we moesten iets verder dan gisteren, een 700 km, en het duurde eindeloos lang, we waren moe en het beu.

De camping die ik had uitgezocht lag aan de Loiret, in het dorpje Olivet, vlak naast Orleans. We waren dolblij dat we er eindelijk waren, na 8h in de auto met enkel een snelle lunch op een aire langs de autostrade, onverantwoord weinig gestopt.

Alleen was het eerste wat ik zag een bordje ‘complet’ Dat was een domper, we waren moe, ik had deze camping speciaal uitgezocht, speciaal naar hier gereden, geen idee waar we dan wel naar toe moesten op zo’n korte termijn, en dat was echt op dat moment het laatste wat we konden gebruiken.

Toch maar eens gaan vragen, en er bleek toch wel een plek te zijn, sterker nog, een gigantische plek in een hoek, met alle privacy, helaas niet direct aan het water zoals gehoopt, maar we waren allang blij dat we konden staan voor 2 nachten, en toch ook een prima plek.

Dus snel geïnstalleerd en lekker geaperitieft met onze Portugese wijn, en franse paté en kaas. We waren om 18h aangekomen en moesten even wat bijkomen.

Na het eten keek Jan eens op de weerapp, morgen hele dag regen, de hele dag.

Dat was niet de bedoeling…😢 We hebben toch echt wel pech met het weer.

Donderdag 30 juni

Vanmorgen wakker geworden van de tikkende regen op het dak. En het bleef maar regenen, de hele ochtend, en niet zoals in Portugal, een buitje van een paar minuten, wel ontbeten onder de luifel maar daarna weer naar binnen gegaan en in ons nest liggen lezen en wat tv gekeken. Als we niet al voor 2 nachten betaald hadden waren we ook vertrokken, de hele camping liep hier leeg, bijna niemand meer.

De hele dag heeft het geregend en koud en winderig, echt niet leuk. We hebben niets anders gedaan dan in ons nest liggen en wat dr Who bingewatchen. Vandaag was bedoeld als rustdag na die twee lange dagen rijden, en rusten hebben we in ieder geval gedaan.

In België was het ook heel slecht weer vandaag, we zijn niet alleen.

Zo jammer, dit was de laatste dag van onze vakantie en het was een non-dag, gewoon wachten tot die voorbij was. Het enige wat ik vandaag kon denken was: morgen naar huis, heerlijk.

Om ons op te vrolijken na die regendag kregen we vanavond nog een mooie (dubbele) regenboog.

Regenboog op de laatste avond van de vakantie

Vrijdag 1 juli

We zijn weer thuis, veilig en wel, na een fantastisch mooie reis door Portugal.

Vanmorgen snel ingepakt en om half 10 vertrokken, we wilden naar huis.

Het was dus rijden en rijden, eerste hindernis was Parijs, google maps gaf aan dat er een behoorlijke file was op de buitenste ring. Dan maar Waze opgezet en die stuurde ons langs de west kant, ok, dan volgen we die, en dat ging ook echt wel soepel.

We sloegen wel even in paniek toen we effectief Parijs binnen moesten rijden, stuk langs de Seine, door het bois de Boulogne, het ging eigenlijk vrij vlot, boven verwachting eigenlijk. Het laatste stuk was dan wel over de binnenring, naar Port de la Chapelle, dat was een stuk langzaamrijdend verkeer, maar we reden, en we waren Parijs voorbij, hindernis genomen dus nu in een rechte lijn via Lille naar huis.

Dachten we…want met nog 78km te gaan, een eindje voor Lille was er file, en veel file, overal file, alle snelwegen en wegen rond Lille zaten vast zag ik op de apps. En we waren bijna thuis, nergens file gehad, zelfs Parijs deze keer niet, en nu dit.

Waze stuurde ons de snelweg af, maar die route zat ondertussen ook helemaal vast.

Ik keek op mijn kaart en besloot het helemaal anders te doen, we gingen binnendoor.

En ja, dat lukte aardig, ondanks de protesten van zowel de Tom als de apps op mijn telefoon.

En het was niet eens echt veel om, een km of 10 maar, en we reden, 1 x wel over een heel beroerd kasseien weggetje dat wel, maar verder viel het mee.

En zo kwamen we, via nog een klein stukje E42 bij Ronse uit, daar boodschappen gedaan, want thuis wachtte een lege ijskast, en toen waren het echt de laatste kilometers.

Jamie zat ons op te wachten, de tuin was waanzinnig gegroeid de afgelopen maand. De oppassers hadden het huis keurig achtergelaten en de planten goed verzorgd, dus alles prima.

Het was een geslaagd einde van een fantastische reis.

Nabeschouwing

Het is een geweldige vakantie geweest, we hebben zoveel mooie dingen gezien en gedaan en zijn helemaal dol op het land geworden.

Het was anders dan we verwacht hadden, ik dacht/ vreesde dat het meer zoals Zuid Italie zou zijn, rommelig, chaotisch, vies, smalle slechte wegen, nergens plaats om te parkeren...

Maar niets van dat alles, integendeel, het is prima georganiseerd allemaal, overal nette borden om alles aan te duiden, bruine borden om mooie dingen te bezoeken, infoborden overal, ook in het Engels, en overal die geweldige rotondes, nooit problemen om te rijden in de stad, en dan vaak mooie beelden of bloemen op die rotondes.

En schoon, zo schoon en netjes, je kunt bijna geen 100m lopen of je komt wel ergens een vuilnisbak tegen, en ze worden gebruikt en ze worden geleegd, echt super. De campings zijn zonder uitzondering brandschoon, met ruim heet water, er zijn alleen wat weinig campings, dat wel, zeker nu je niet meer in het wild mag kamperen vind ik wel dat ze wat meer alternatieven mogen voorzien.

Parkeren overdag is in het algemeen geen probleem, zelfs niet met de camper, en gratis. We hebben nergens, nergens iets moeten betalen om te mogen staan, echt wow en ongewoon.

Ook de natuurparken zijn allemaal gratis te bezoeken, en die zijn ook heel mooi, watervallen, keurig uitgezette wandelroutes, borden met uitleg, het is er allemaal. En dan heb ik het nog niet eens over de kilometerslange wandelroutes over de houten plankieren aan de kust, geweldig is dat, zo netjes en aantrekkelijk.

Ook de huizen en de dorpen zijn goed onderhouden, de witte huisjes met de blauwe randen worden bijgeverfd, de betegelde huisjes zien er mooi uit. In de steden zijn ze ook alles aan het verfraaien en vernieuwen, zonder de eigenheid van de stad op te offeren, geen hoogbouw meer aan zee.

Ze hebben het goed voor elkaar, daar in Portugal.

Als ik binnen Europa zou verhuizen zou ik direct naar daar gaan.

Nieuw Zeeland is mijn eerste keuze en liefde maar Portugal komt daar nu direct achter aan, en dat is toch een heel stuk dichterbij :-) :-)

Het enige wat ons wat is tegengevallen is het weer, dat is niet zo warm en mooi geweest als we verwacht hadden.

Sterker nog, verschillende dingen geannuleerd of misgelopen door slecht weer. Eerst Porto in de regen, dan de tocht naar de Berlinga Islands geannuleerd door storm, dan de Serra dela Estrala uitgevlucht door de mist waardoor je geen 20m voor je kon zien, de meeste dagen wel half zonnig maar altijd veel wind, verschillende dagen met buien, we hebben letterlijk geen een avond lang buiten voor de camper kunnen zitten omdat het te fris was. Dat hadden we toch niet zien aankomen in Portugal.

Maar ondanks dat zijn we toch behoorlijk bruin geworden, en liever 21-25 graden (de gemiddelde temperatuur die we hebben gehad) dan over de 30 graden, dat is echt niet leuk als je iets wil doen of wandelen.

Nee, dan was dit beter.

Dankzij de verzekering hebben we, ondanks de pech met de camper, onze vakantieplanning nog helemaal kunnen afmaken, alles kunnen zien en doen wat we wilden en is het ‘potentiële drama’ een fait divers geworden, een ander stukje van de vakantie, maar daarom niet minder. Ik heb er op het moment zelf wel op gevloekt en het heeft even wat stress veroorzaakt, maar al met al is het toch goed meegevallen, hebben we op 3 mooie locaties gezeten waar we anders niet geweest waren, en dat toch wel dankzij de verzekering en ook mijzelf, om een beetje assertief te zijn en zelf te kiezen en te boeken.

Dus ja, het was een geweldige vakantie.

Edit: we zijn nu 2 weken thuis en het nieuws uit Portugal is dramatisch, de temperatuur is op sommige plaatsen opgelopen tot 47 graden, er zijn overal bosbranden, ook in de buurt van plaatsen waar wij geweest zijn, of minstens langsgereden, watertekorten, evacuaties.

En ik maar ‘klagen’ dat wij niet zulk denderend weer hebben gehad… Ik schaam me daar nu voor, het weer zoals het daar nu is een drama, wij hebben eigenlijk heel goed weer gehad, en zeker veel leuker en beter om dingen te bezoeken en te wandelen. Momenteel is het enige wat je kan doen in zee zitten, dat konden wij dan weer niet, maar dat gaat toch ook vervelen.

Maar al die hectaren die al in de vlammen zijn opgegaan, honderden doden ondertussen, wat een ramp.

De route die we (grotendeels) gereden hebben is te volgen via googlemymaps via deze link:

gereden route

In totaal hebben we 5.799 km gereden.

België – (thuis)

Cromac (Fr): 620 km

Zarautz (Sp): 528 km

Carrion(Sp): 277 km

Portugal: Gondesende: 328 km

Mondim: 177 km

Porto: 84 km

Coimbra: 235 km

Guincho- Cascais: 249 km

Setubal: 121 km

Vila Nova de Milfontes: 120 km

Silves (per taxi) : 97 km

Lagos (per taxi): 39 km

Sao Tetonio (per taxi): 59 km

Zambojeira do Mar: 10 km

Armacao de pera –Albufeira- Benagil: 109 km

Evoramonte: 153 km

Carvilho: 289 km

Meda: 154 km

Gondesende:459 km

St Jean de Luz (Fr) 592 km

Olivet (Fr): 673 km

Thuis: 426 km

Mijn Andere reisblogs

Zoeken in deze blog

Jan en Mieke naar Portugal

Jan en Mieke naar Portugal met de camper

Reacties

Een reactie posten